နင္ ေျပးႏိုင္သေလာက္ေျပး
ငါလဲ ေဝးႏိုင္သေလာက္ေဝးမယ္။
ခႏၶာေရြ႕လ်ားေသာ္လည္း၊
ေနရာမေရြ႕လ်ားေသာ ေျပးျခင္းမ်ိဳးနဲ႔
အဆက္မပ်က္ ေျပးေနခဲ့ျပီ။
မနက္ဆို ပိေတာက္ရြက္ေၾကြေတြကို
တံျမတ္စည္းလွည္းေနတာ သူမအျဖစ္ျမင္ေနခဲ့။
တကယ္ေတာ့ ငါ့ရဲ႕ ပစၥဳပၸန္မွာ
ေသဆံုးသြားတဲ့ နင္က
အတိတ္ကို အာဏာသိမ္းခဲ့ျခင္းပဲ။
ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကို အသံုးျပဳျပီး
ငါ့ကို ငါ မွ်ားေနမိေပါ့။
ခ်ိတ္တန္းလန္းနဲ႔ ငါက
“မိျပီကြ”လုိ႔ ေအာ္လုိက္ေသးရဲ႕။
အခုအခ်ိန္အထိ သူမက
ရမ္ တပတ္စာေလာက္ ေသြးလည္ပတ္ေစတယ္။
Sunday, April 8, 2012
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
တတိယနဲ႔ စတုတၳ အပုိဒ္ေတြကုိ အၾကိဳက္ဆံုးပဲ။
စတုတၳအပုိဒ္ကုိဖတ္ျပီး ....
ငါ့ရဲ့ ပစၥဳပၸန္မွာ ျမန္မာျပည္ၾကီးနဲ႔ အေ၀းကုိ ေရာက္ျပီး ငါ့ကမၻာမွာ ျမန္မာျပည္ၾကီး ခဏ ရပ္တန္႔ေနသလုိ ရွိေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ၾကီးက ငါ့ရဲ့ အရာရာကုိ သိမ္းထားခဲ့တယ္....။
( ငါခံစားမိတာ သိပ္မ်ား သြားျပီလား )
မ်က္မွန္က ျပန္ေရာင္းပါတယ္။ နင့္ နဲ႔ လုိက္မလိုက္ပဲ အရင္ တပ္ၾကည့္ပါဦး။ :)
Post a Comment