မက္ေမာ တြယ္တာခဲ့ရေသာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ ညေနမ်ား

ဟုတ္တာေပါ့.. ။
ကၽြန္ေတာ္လဲ မၾကာခဏ ေျပာပါတယ္။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၾကတာက လက္ဖက္ရည္ေသာက္ဖုိ႔အတြက္ပဲ မွမဟုတ္တာ။
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေထြရာေလးပါး စကားေျပာဖို႔အတြက္ လက္ဖက္ရည္က်က် တခြက္ကုိ အျမည္းသေဘာမ်ိဳးနဲ႕ ေသာက္ခဲ့တာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ျပန္ေျပာစရာေတြ အမ်ားၾကီးျဖစ္လာရတယ္။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထုိင္ရင္း အိမ္ျပန္ညဥ့္နက္ရတဲ့ ညေတြက ပိုၿပီးေက်နပ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ တခါတခါ စကားေျပာရတာ အေပးအယူမမွ်ရင္ ဒါမွမဟုတ္ မႏူးမနပ္စကားေတြ ကို လက္ခံေျပာေနရရင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ေတြက သိပ္ျပီးပ်င္းဖုိ႔ေကာင္းတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္မွာ တာ၀န္တခုအေနနဲ႔ အေရးတၾကီး လုပ္စရာအလုပ္မရွိခဲ့တာ အေတာ္ၾကာခဲ့ျပီ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ တျခားသူေတြ မရႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးတခ်ိဳ႕ ကၽြန္ေတာ့္မွာရွိခဲ့တာေပါ့။ မနက္မိုးလင္း ကစျပီး ကိုယ္လိုဘ၀တူ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ စကားေတြေခၽြလိုက္ၾကတာ ညမိုးခ်ဳပ္အထိပါပဲ ဆိုတာက ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ ျဖစ္စဥ္ေတြထဲမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိခဲ့တာပဲ။ ဒီလိုေန႔မ်ိဳးဆုိရင္ ေရေႏြးၾကမ္း ခုနစ္အိုး ေလာက္ကုန္ျပီး ဆိုင္ရွင္ေကၽြးတဲ့ ထမင္းကို ကပ္စားၾကတယ္။

ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထိုင္တဲ့ အေျခအေနေျပာင္းလဲသြားခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းတဖက္ နဲ႔ ဆိုေတာ့ အရင္က အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔လဲ ေ၀း ၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထုိင္ရတဲ့အခ်ိန္ေတြကလဲ အကန္႔အသတ္ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာင္ေပၚညေနခင္း ေတြမွာ လမ္းေလွ်ာက္ျပီး တခုတည္းေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ရွိရာကို သြားရတာက မတူျခားနားတဲ့ အရသာတခုျဖစ္လာခဲ့တယ္။

ရန္ကုန္က လက္ဖက္ရည္ေသာက္ ညေနခင္း ေတြကိုေတာ့ အခုထိ မက္ေမာဆဲ။ ေရႊ ၊ ပလန္းနက္ ၊ လက္ကီးဆဲဗင္း ၊ အိုင္တီ ၊ စိတ္ၾကိဳက္ေကာင္းေကာင္း ၊ ကုလားဘုရားေက်ာင္း ေရွ႕ က ပလပ္ေဖါင္းဆိုင္၊ ေနာက္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲက အန္တီ၀င္းရဲ႕ဆိုင္ .... ။ ဒီဆိုင္ေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရဲ႕ အလုပ္ရံုေဆြးေႏြးပြဲ လုပ္ရာ ေနရာေတြပဲ လုိ႔ ေျပာရင္ မမွားႏိုင္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အလုပ္လုိ႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ ,ဘာမဟုတ္တဲ့အေၾကာင္းေတြကို အေရးၾကီးခြင္က်ယ္ ေျပာေနခဲ့မိတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အျဖစ္ကေတာ့ စာအုပ္ေလး ဆယ္ဂဏန္းေက်ာ္ေက်ာ္ဖတ္ ျပီး စာေပအေၾကာင္းေဆြးေႏြးၾကသတဲ့ ၊ၾကားဖူးနား၀ သေဘာတရားေရးရာေတြ ျငင္းခုန္ၾကသတဲ့၊ အင္တာနက္ကေန ပံုမွန္တက္ေနတဲ့ သတင္းေတြဖတ္ျပီး ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း ေျပာၾကသတဲ့ ၊ မိဘမဲ့ကေလးေတြ ရဲ႕ ပညာေရး အတြက္ ဆိုျပီး တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း ေပ်ာ္ပြဲစားဆန္ဆန္ ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြကို အစီအစဥ္ခ်ၾကသတဲ့ ၊ အနာဂါတ္ကာလ မွာ တည္ေထာင္လုိတဲ့ လိုက္ဘရီၾကီး တခု အေၾကာင္း အိမ္မက္ မက္ၾကသတဲ့။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ဆုိတဲ့ေကာင္ ကလဲ ဒီလုိအခ်ိန္ေတြကိုမွ သာယာေနမိခဲ့တယ္။ စမ္းေခ်ာင္းထဲက ပလန္းနက္မွာ ထိုင္ရတဲ့ ညေနေတြက ဘ၀မွာ အတမ္းတဆံုး ျဖစ္ေနျပီ ထင္ပါရဲ႕။

ညေနေရာက္တိုင္း ဖုန္း နဲ႔ အခ်ိန္းအခ်က္ လုပ္ျပီး စုရပ္ျဖစ္တဲ့ ပလန္းနက္ကိုလာၾကတယ္။ ဒီဆိုင္ေလးက စားေသာက္စရာ ဘာမွမ်ားမ်ားစားစား မရွိ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၾကိဳက္တဲ့ လက္ဖက္ရည္က်က် နဲ႔ ရူဘီ ေတာ့ ရႏိုင္ေလရဲ႕။

လူစံုလုိ႔ စကားေျပာၾကတဲ့အခါ ေဘာလံုးပြဲအေၾကာင္းကလြဲရင္ က်န္တာအားလံုး ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ေျပာခြင့္ရွိတယ္။ တခါတရံ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကား၀ိုင္းက အသံတိတ္ ၾကျပီဆိုရင္ ေဆးလိပ္တခ်က္ရွိဳက္လိုက္တိုင္း မီးတဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္သံေတာင္ ၾကားရတယ္။ စာအုပ္ေတြအေၾကာင္း ေျပာၾကရင္ေတာ့ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့.. ။ မ၀ယ္ႏိုင္ေသးတဲ့ စာအုပ္ေတြကို တမ္းတရင္း.. ရွိျပီးသား စာအုပ္ေတြကို ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ရင္း.. တာရာမင္းေ၀ကို လြမ္းရင္း.. (ဆရာ)သိန္းေဖျမင့္တုိ႔ (ဆရာ)ေအာင္ျပည့္တုိ႔ (ဆရာ)နတ္ႏြယ္တို႔ (ဆရာ)မင္းလူတုိ႔ ေရးျပတဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ေတြ ကုိလြမ္းရင္း..။

တိက်ေသခ်ာတဲ့ ပုံစံတခု သို႕မဟုတ္ ဘ၀ရပ္တည္ခ်က္ သို႕မဟုတ္ အလုပ္တာ၀န္ တခု မရွိဘဲ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ ညေနခင္းေတြကေတာ့ တြယ္တာမက္ေမာဖြယ္ေကာင္းဆဲ.. ။ အမွတ္ရဆဲ.. ။ ။