ကၽြန္ေတာ္ နာရီမၾကည့္တတ္ေသးသည့္ အရြယ္၌ နာရီတစ္လံုး ရွိခဲ့ဖူးသည္။ အိမ္ကိုအလည္ လာသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ အေဒၚက ၀ယ္ေပးသြားခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ထိုနာရီကေလး ကို ဖြင့္လုိက္လွ်င္ ဆင္ဒရဲလား သီခ်င္းသံ ၾကားရသည္။ ညအိပ္လွ်င္ပင္ မခၽြတ္တမ္း ၀တ္ထားမိ ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္ခဲ့သည္။အခ်ိန္ေတြကို သိရေသာေၾကာင့္(သို႔) သိခ်င္ ေသာေၾကာင့္ ထိုနာရီေလးကို ၀တ္ခဲ့ျခင္းမဟုတ္။
ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ နာရီၾကည့္တတ္ေသာ အရြယ္ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ အေဖ ၀ယ္ေပးေသာ ကၽြန္ေတာ့္ နာရီေလးမွာ နာရီ၊မိနစ္၊စကၠန္႔ အျပင္ Day ၊ Date (အတု)ပါ ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မ်က္စိေနာက္ စရာ Day, Date ဒိုင္ကြက္ အတု ေလးသည္ အတုျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘယ္ေတာ့မွ မေရြ႕လ်ား ပါ ။ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ လ်စ္လ်ဴရွဳ ျပီး ၾကည့္တတ္ ေအာင္ တမင္၀ယ္ေပးခဲ့ျခင္းေပ လား။ ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာမသိေသာ္လည္း နာရီ၊မိနစ္၊စကၠန္႔ တံ (အစစ္) ကေလးမ်ားကိုသာ ေရြးခ်ယ္ ၾကည့္ခဲ့မိသည္။ သို႔ေပမယ့္ နာရီသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေရးမပါလွ။
အေမ အိပ္ခိုင္းေသာ အခ်ိန္၌ အိပ္ သည္။ ဗိုက္ဆာေသာ အခ်ိန္၌ စားသည္။ အေမ ႏွိဳးေသာ အခ်ိန္၌ ထ မည္။ အေမ ေက်ာင္းပို႔ေသာ အခ်ိန္၌ ေက်ာင္းသြားမည္။ ေခါင္းေလာင္းထိုး၍ ေက်ာင္းဆင္း ခ်ိန္၌ အေဖက ေက်ာင္းေရွ႕မွာ လာၾကိဳေနမည္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ နာရီက ဘယ္အတိုင္းအတာ ထိအေရးပါေနလို႔လဲ! ။ ေအာ္.. အခ်ိန္ အကန္႔အသတ္ မရွိ ကစားခ်င္ ကစား ႏိုင္ေသးသည္။
အလယ္တန္းေက်ာင္းသား ျဖစ္လာခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ က်ဴရွင္ ႏွစ္ ခု ၊ သံုးခု တက္ လာရသည္။ မနက္ေစာေစာ ထ ၍ ညမိုးခ်ဳပ္ တဲ့အထိ အိမ္ ၊ ေက်ာင္း ၊ က်ဴရွင္ ကူးေန ရသည္။
“ ဟဲ့ .. နာရီလည္းၾကည့္ဦး ၊ ဘယ္အခ်ိန္ရွိျပီလည္း ထေတာ့ ။ က်ဴရွင္သြား ရေတာ့မယ္” ဆိုတဲ့ အေမရဲ႕ စကားသံနဲ႔အတူ အိပ္ယာေခါင္းရင္းမွာရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ နာရီေလး ကို အိပ္ခ်င္မူးတူး ၾကည့္တတ္ခဲ့သည္။ အေမႏွိဳးေသာအခ်ိန္သည္ ေစာ လြန္းေနလွ်င္ အိပ္ယာထဲမွာ အိပ္ခ်င္ေယာင္၍ ဆက္အိပ္ေနအံုးမည္။ ေနာက္က်လွ်င္ေတာ့ အျမန္ဆံုး ျဖစ္ေအာင္ ေျပးရေတာ့မည္။ ငါးမိနစ္ ၊ ဆယ္မိနစ္ ဆိုေသာ အခ်ိန္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ အေရးပါလာခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္း တက္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကို နာရီတစ္လံုး ၀ယ္ေပးခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳက္ေသာ နာရီေလး ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေပ်ာ္သည္ ။ သို႔ေသာ္ အေဒၚ ၀ယ္ေပးခဲ့ေသာ ဆင္ဒရဲလား နာရီ ေလး ရတုန္းက ေပ်ာ္သလုိမဟုတ္။
“ေပ်ာ္ရႊင္မွဳ” ဆုိေသာ စိတ္ခံစားမွဳ သည္ စကားလံုးအေနနဲ႔ ေယဘုယ်ဆန္ လြန္းသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္မိခဲ့သည္။
ဆယ္တန္းမွာ မျဖစ္ခ်င္ဆံုးနဲ႔ စိတ္အညစ္ဆံုး အလုပ္မ်ားကို သာ လုပ္ရသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ခံစားေနရသည္။ အခ်ိန္ နဲ႔ စားရသည္။အခ်ိန္ နဲ႔ စာသင္ရသည္။ အခ်ိန္ နဲ႔ ေရခ်ိဳး ၊ အခ်ိန္နဲ႔ အိမ္သာတက္ ။ မိဘ ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ လည္း အခ်ိန္နဲ႔ သာ ေတြ႕ရသည္။
ကၽြန္ေတာ့္လွဳပ္ရွားမွဳမ်ားသည္ “ကၽြန္ေတာ့္စိတ္”ႏွင့္ “အေဆာင္အခ်ိန္ဇယားဧ။္ ကိုယ္” ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
တစ္ခါတခါ နာရီလက္တံေတြကို ေျပာင္းျပန္လွည့္ခ်င္စိတ္ မ်ားသာ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ေပၚေနခဲ့သည္။
“သံုးနာရီအတြင္းမွာ မင္းတို႔ တစ္ႏွစ္လံုးသင္ထားသမွ်၊ သိသမွ် အကုန္ေျဖ ရမွာပဲ” ။ ႏွစ္စမွ ႏွစ္ဆံုး အထိ ဆရာ တဖြဖြ ေျပာေသာ စကားျဖစ္ ၍ ေက်ာင္းသားတိုင္း အလြတ္ရေနၾကသည္ ။ “ကန္႔သတ္ေပးခဲ့ေသာ အခ်ိန္မ်ားသည္ တစ္စံုတစ္ခု အတြက္ အေျဖမ်ား ရႏိုင္ပါမည္ေလာ” ဟု မၾကာခဏ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားျဖစ္ခဲ့သည္။
ဒီလိုနဲ႔ ဆယ္တန္း စာေမးပြဲက ျပီးသြားခဲ့သည္။ စာေမးပြဲ အတြက္ ရလဒ္အေျဖ သည္လည္း ျပီးသြားခဲ့ျပီဟု ကၽြန္ေတာ္ယူဆပါသည္။
ဆယ္တန္း ျပီး လုိ႔ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေရာက္ လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ ရဲ႕ အေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္ျဖစ္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ထားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ မွားခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မေပ်ာ္တတ္ခဲ့ပါ။ အခ်ိန္ျဖဳန္းျခင္း သက္သက္ ျဖစ္ေနသည္ဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခံစားရျပီး အရာရာတိုင္းကို စိတ္အလိုမက် ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ နာရီေတြက ျမန္လြန္းသည္ဟု ထင္မိသည္။
မေန႔က ႏွင့္ ဒီေန႔သည္ လည္း အမႊာညီကို လား ဟု သံသယ ရွိလာသည္။ မေန႔က ဒီပံုစံ ႏွင့္ ျဖစ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဒီေန႔လည္း ဒီပံုစံ သာ ျဖစ္ေနသည္။ အခ်ိန္မွလြဲ၍ က်န္ေသာ အရာမ်ား မေျပာင္းလဲ ဟု ထင္ခဲ့မိသည္။ ဘာမွန္းမသိေသာ တစ္စံုတစ္ရာကို သာ ေစာင့္ေနရသည္ ။ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းလား ၊ ေသျခင္းတရားလား ။ ဒါမွမဟုတ္ တစ္စံု တစ္ရာ ဆိုေသာ အရာကိုလား ။
ျပီးခဲ့ျပီ ဟု ယူဆထားေသာ စာေမးပြဲရလဒ္အေျဖကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေမာခံျပီး ေစာင့္ေနမိမွာ မဟုတ္။
ထိုကာလမ်ားအတြင္း ကၽြန္ေတာ္ သည္ နာရီကိုခၽြတ္ထားမိပါသည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ မေခၚပဲေရာက္လာေသာ ေအာင္စာရင္းထြက္ခ်ိန္သည္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို Day, Date (အတု) ကဲ့သို႔ ကၽြန္ေတာ္က လ်စ္လ်ဴရွဳထားပါေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ အက်ိဳးသက္ေရာက္မွဳမ်ားလြန္း သည္ဟု ထင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေအာင္စာရင္းရလဒ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အပါအ၀င္ ပတ္၀န္းက်င္က ထင္ထားသည္နဲ႔ လြဲခဲ့ပါသည္။ ရလဒ္သည္ ေဇာက္ထိုး ျဖစ္သည္။ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းမွာေတာင္ ရလဒ္မေကာင္းဘူးဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို လူညံ့ဟု သတ္မွတ္ၾကေပမည္။
သူတို႔ဧ။္ သတ္မွတ္ခ်က္သည္ မေျပာင္းလဲေသာနာရီဒိုင္ကြက္ မ်ား ပင္ျဖစ္သည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ၾကိဳက္ျဖစ္ေသာ နာရီတစ္လံုးကို ၀ယ္လုိက္သည္။ ထုိနာရီတြင္ စကၠန္႔တံ မပါ။ တစ္ မွ ဆယ့္ႏွစ္ အထိ ဂဏန္းမ်ားလည္းမပါ။ ေျပာင္ရွင္း ၍ ၾကည့္ေကာင္းေနေသာ ထုိနာရီကို ေနာက္ပိုင္းတြင္ မိနစ္တံ ၊ နာရီတံမ်ား ပါ ျဖဳတ္ပစ္ဖို႔ အစီအစဥ္ရွိပါသည္။
Thursday, December 31, 2009
Wednesday, December 9, 2009
ရယ္သံမ်ား ၾကားျပီးေနာက္ . .
ေခါင္းေပၚက ဟု ထင္ပါသည္။ အတက္ႏိုင္ဆံုး အတိအက်ေျပာရလွ်င္ ငယ္ထိပ္ ဟု ေျပာေနၾကေသာေနရာမွျဖစ္လိမ့္မည္။ ေလးလံေနသည္။ မဟုတ္ေလာက္ဘူး … မူးေ၀ေနသည္။ မူးေ၀ေနလား.. ေလးလံေနလား မေသခ်ာ ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီေနရာ ကို သတိတရ ျဖစ္ေနသည္။ ကိုယ့္လမ္းေလွ်ာက္သံပဲ ကိုယ္ၾကားရတယ္။
“ ေလာကၾကီးမွာ … မင္းတို႔ ၊ ငါတို႔ … ေတြဟာ ” အဲဒီအသံဟာ ေဘးကျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့ လူေတြဆီကလာတာပဲ။ ေ၀းသြားလိုက္ နီးလာလိုက္နဲ႔ ငါ့နားထဲမွာ ၾကားရတယ္လုိ႔ ၊ သိေနတယ္။ ဘာေတြလဲ ဆိုတာ ဆက္မသိခ်င္ေတာ့လို႔ပါ။ ဆက္မၾကားပါရေစနဲ႔ ၊ မေတြးပါရေစနဲ႔ ။ ငါ့ေျခသံေတြပဲ နားထဲမွာ အက်ယ္ေလာင္ဆံုး ၾကားေနရတယ္။ ေခါင္းပဲ မူးေနလို႔လား ။ ေနမေကာင္းလို႔လား ။ ဘာမွ ေသခ်ာလည္းမသိ ။ သိလည္းမသိခ်င္ ။ မသိေအာင္ဘဲ ၾကိဳးစားေနမိတယ္.. ။
မေတာက္တေခါက္ အသိဥာဏ္ စဥ္ျခင္တုန္ တရားေတြ ဒီအခ်ိန္မွာ ၀င္မလာတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ေနာက္ေနာင္လည္း ဒီ အသိတရား ဆိုတာေတြ မလာပါနဲ႔ေတာ့ ။ ငါကိုယ္တိုင္ ပဲ ဖန္တီး ခဲ့တယ္ေျပာရမလား ၊ ဒီ.. အသိ ဆိုတဲ့ အရာေတြကို ။ အခုေတာ့ … တကယ္ပဲ ေရွာင္ေျပးခ်င္ျပီ။ “အသိမရွိေတာ့ရင္ အရူးေပါ့” လို႔ ေျပာၾကလိမ့္မည္။ ထိုသူတို႔အား တစံုတရာ တုန္႔ျပန္ျငင္းဆို လိမ့္မည္မဟုတ္။
ေျခသံကလည္း ခပ္က်ယ္က်ယ္ ၾကားေနရတယ္။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုက ငါ့ေျခသံ။ ငယ္ထိပ္မွာလို႔ ထင္ထားတဲ့ ေလးလံမွဳ က ေမးရိုးေတြနဲ႔ နားရြက္ေတြအထိ ေရာက္လာျပီထင္တယ္ ။ ဒါ…… ေလးလံမွဳမဟုတ္ဘူး ။ တင္းက်ပ္မွဳ . . . ။ ငါ့ပါးစပ္က ဘာအသံမွ မထြက္ဘူး ။
လမ္းေလွ်ာက္ ေနတာပဲ ။ အိမ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ေနတာ ။ အေရွ႕ ဆိုရင္ ေရာက္ျပီပဲ။ တံခါးကို တြန္းဖြင့္ျပီး ၀င္လုိက္တယ္။ ေသာ့ခတ္မထား ပါ ။ အိမ္ထဲမွာရွိတဲ့ လူေတြ ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက ဖ်က္ခနဲ႔ ငါ့ကိုယ္ေပၚမွာ ။ သူတို႔ ျပံဳးရယ္ ျပ ၾကတယ္ထင္တယ္ ။ ငါေတာ့ ငါ့အခန္းထဲကိုပဲ ၀င္လာခဲ့တယ္။ သူတို႔ဆီက အသံ တစံုတရာ မၾကားရ ။
အရင္ျဖစ္ခဲ့တာေတြ အခု ဘာမွ မသိေတာ့ပါ။ လြယ္အိတ္ကိုခ်တယ္။ အကၤ်ီ ၊ ေဘာင္းဘီ လဲ တယ္။ ျပီးေတာ့ .. သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဖြင့္လိုက္တယ္။သီခ်င္းရဲ႕ အစမွာ လက္ခုပ္သံ ေတြ ဆူညံ ေနတယ္။ ေနာက္ ဂစ္တာသံ ၊ ေနာက္ အဆိုေတာ္ရဲ႕ သီခ်င္းသံ ။ ၾကား ေတာ့ေနရတယ္ ။ ဒီသီခ်င္း က ငါ့ကိုွ နည္းနည္း ေလာက္မွ သက္ေရာက္မွဳ မရွိ။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေတာ့ ဒါေတြကို ငါ .. စဲြမက္ခဲ့ဖူး မယ္ ။
မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ နဲ႔ ငါ့မ်က္ႏွာ ငါ သုတ္ လုိက္တယ္။ မ်က္စိေတြ မွိတ္ဆင္းျပီး တစ္ခုခု ကို အစနဲ႔ ညိ သြားသလိုပဲ. ။ ငါ …… ရယ္ေမာျခင္းအမွဳ မျပဳ ရတာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာျပီဘဲ။
Monday, November 23, 2009
အိုေဟာင္းျပီးေသာ တနဂၤေႏြ ႏွင့္ ဓါတ္ပံုမ်ား
တနဂၤေႏြေန႔ မနက္ခင္းတစ္ခု၌ ကိုေနမိုးေ၀ ကို ဒုကၡ ေပးရန္ အၾကံမ်ိဳးစံုကို ထုတ္ေန၏။ ထုိ႔ေနာက္ မနက္စာ စားမည္ ဟု ေျပာ၍ သူႏွင့္ ေရႊတိဂံု ေစတီသို႔ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။( မွတ္ခ်က္... ထိုေန႔က သူ ၀မ္းသြားေနသည္)
မည္သို႔ပင္ ဆိုေစကာမူ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ ကိုၾကီးေနမိုးေ၀သည္ ေရႊတိဂံုသို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္ ။
ထိုအခါ . . . . .
ေရႊတိဂံု ေစတီ ကို ဤ သို႔ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့၏။
ထို႔ေနာက္ တဖန္ . . .
ဤ သုိ႔ လည္း ရွဳ႕ ပါ အံ့။
ေစတီကို ၾကည္ညိဳ ျပီး သည္ ျဖစ္ေစ/ မျဖစ္ေစ.... ။
ေစတီရင္ျပင္ေပၚမွ လူမ်ားကို ဤ သို႔ ေတြ႕ ရလတၱံ႕ ။
ထိုေန႔က ဘာေန႔လည္းေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ သို႔ေသာ္ လူစည္းကားလွ၏။
ထိုလူမ်ားထဲတြင္ Fuck Me Jesus ဆိုေသာ အကၤ်ီႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္ ကိုလည္း ေတြ႕ ႏိုင္၏။
ထို႔ေနာက္တြင္ ကား ကၽြႏု္ပ္သည္ ေခါင္းေလာင္းထိုးေနေသာ ကေလးငယ္အား ခံစားခ်က္မဲ့စြာ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ပါသည္။
ဤတြင္ ကၽြႏု္ပ္ ဓါတ္ပံု ရိုက္ခဲ့သည္တို႔ ကုန္၏။ (ခံစားခ်က္ အတန္ငယ္ ကင္းမဲ့လွ်က္ရွိ၏)
မည္သို႔ပင္ ဆိုေစကာမူ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ ကိုၾကီးေနမိုးေ၀သည္ ေရႊတိဂံုသို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္ ။
ထိုအခါ . . . . .
ေရႊတိဂံု ေစတီ ကို ဤ သို႔ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့၏။
ထို႔ေနာက္ တဖန္ . . .
ဤ သုိ႔ လည္း ရွဳ႕ ပါ အံ့။
ေစတီကို ၾကည္ညိဳ ျပီး သည္ ျဖစ္ေစ/ မျဖစ္ေစ.... ။
ေစတီရင္ျပင္ေပၚမွ လူမ်ားကို ဤ သို႔ ေတြ႕ ရလတၱံ႕ ။
ထိုေန႔က ဘာေန႔လည္းေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ သို႔ေသာ္ လူစည္းကားလွ၏။ထိုလူမ်ားထဲတြင္ Fuck Me Jesus ဆိုေသာ အကၤ်ီႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္ ကိုလည္း ေတြ႕ ႏိုင္၏။
ထို႔ေနာက္တြင္ ကား ကၽြႏု္ပ္သည္ ေခါင္းေလာင္းထိုးေနေသာ ကေလးငယ္အား ခံစားခ်က္မဲ့စြာ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ပါသည္။
ဤတြင္ ကၽြႏု္ပ္ ဓါတ္ပံု ရိုက္ခဲ့သည္တို႔ ကုန္၏။ (ခံစားခ်က္ အတန္ငယ္ ကင္းမဲ့လွ်က္ရွိ၏)
Tuesday, July 28, 2009
Rangoon University's Photo
ကိုေနမိုးေ၀နဲ႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲ ေလွ်ာက္သြားရင္းရိုက္လာတဲ့ပံုေလးေတြျဖစ္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ကင္မရာ အေကာင္းနဲ႔ က်ေနာ့္ရဲ႕ ကင္မရာ အစုတ္ ရဲ႕ ပံုေတြကို စုေပါင္းစပ္ေပါင္း တင္လုိက္တယ္ခင္ဗ်ာ . . . ။
ဒါကေတာ့ ဂ်က္ဆင္ ရဲ႕ ပံုပါ ခင္ဗ်ာ ။ အန္တီ၀ါ ေတာင္းဆိုထားတာ ငါးလေလာက္ရွိပါျပီ ။ အခုမွ ရိုက္ေပးျဖစ္တယ္ခင္ဗ်။
* * * *
ဒါကေတာ့ ဂ်က္ဆင္ ရဲ႕ ပံုပါ ခင္ဗ်ာ ။ အန္တီ၀ါ ေတာင္းဆိုထားတာ ငါးလေလာက္ရွိပါျပီ ။ အခုမွ ရိုက္ေပးျဖစ္တယ္ခင္ဗ်။
* * * *
ဒါကေတာ့ အေဆာင္ ။ အေဆာင္ေတာ့ အေဆာင္ပဲ ဘာအေဆာင္လဲေတာ့မသိဘူး ဗ် ။
* * * *
ဒါကလည္း စၾကၤာန္လမ္း ပဲ ။ နာမည္ေတာ့ ေမ့သြားပီ ။ ဟီးးးးး ။
* * * * *
ဒါကေတာ့ ေက်ာင္းသား သမဂၢေနရာ ေဟာင္းပါခင္ဗ်ာ ။
* * * * *
ဒါကေတာ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ေနရာ ေဟာင္းနားေလးမွာ ေထာင္ထားတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ ပါ။ No Trespassing ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို Dictionary ထဲမွာ မက်ဴးေက်ာ္ရလုိ႔ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ထားပါတယ္။ ဒီေနရာမွာေတာ့ ဘယ္လုိသေဘာထားနဲ႔ ဘယ္လုိအဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုမလဲ မသိဘူးေနာ္ . . ။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲက ပံုရိပ္ေတြကို မွတ္တမ္းတင္ထားျခင္းသာ . ။ ။
* * * *
ဒါကလည္း စၾကၤာန္လမ္း ပဲ ။ နာမည္ေတာ့ ေမ့သြားပီ ။ ဟီးးးးး ။
* * * * *
ဒါကေတာ့ ေက်ာင္းသား သမဂၢေနရာ ေဟာင္းပါခင္ဗ်ာ ။* * * * *
ဒါကေတာ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ေနရာ ေဟာင္းနားေလးမွာ ေထာင္ထားတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ ပါ။ No Trespassing ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို Dictionary ထဲမွာ မက်ဴးေက်ာ္ရလုိ႔ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ထားပါတယ္။ ဒီေနရာမွာေတာ့ ဘယ္လုိသေဘာထားနဲ႔ ဘယ္လုိအဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုမလဲ မသိဘူးေနာ္ . . ။ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲက ပံုရိပ္ေတြကို မွတ္တမ္းတင္ထားျခင္းသာ . ။ ။
Friday, June 26, 2009
ကိုးရိုး ကားယား ပံုရိပ္
မပုၾကြယ္နဲ႔ ခရုငယ္တဲ့ . . . . ။
ငယ္ငယ္တုန္းက ေတာ္ေတာ္ေရပန္းစား တဲ့ ေက်ာင္းပံုျပင္ေလးေပါ့။ အဲဒီပံုျပင္ေလး သင္ခဲ့ရတာ ၁ တန္း လား ၊ ၂ တန္း လား ေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
ခရုေလး အေၾကာင္း အဲဒီတုန္းက အိပ္မက္ေတာင္ မက္ တယ္။ ျခံစည္းရိုး တုိင္ေပၚ တက္လိုက္ ၊ ျပဳတ္က် လိုက္နဲ႔ ။
ေနာက္ပိုင္း က်ေတာ့ အဲဒီခရုေလးလုိပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခဏ ခဏ ျပဳတ္ က်တယ္။
သူလုိပဲ ျပန္တက္ေပါ့ ။ ျပဳတ္ က် လုိက္ ၊ ျပန္တက္လိုက္ ပဲ ဆိုပါေတာ့ ။ ဘာေတြေပၚကေန က်ျပီး ဘာေတြေပၚ ျပန္တက္ေနမွန္း (အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္) ကိုယ့္ကို ကိုယ္မသိဘူး။
ဟုတ္တယ္ဗ် . . ။ တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္ဓါတ္က်တယ္ ၊ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ ျပန္ထိန္းရင္း ဘယ္ကို တက္ေနမွန္းမသိဘူး။
ပံုျပင္ထဲမွာေတာ့ ခရုေလးက က်လုိက္ တက္လုိက္နဲ႔ ျခံစည္းရိုးထိပ္ ေရာက္သြားတယ္တဲ့ ။ ေတာ္ေတာ္ဂြက်တာပဲ ဗ်ာ ။ အဲဒီခရုက ျခံစည္းရိုးေပၚ ဘာ တက္လုပ္မွာလည္း မသိဘူး ေနာ္ ။
ငယ္ငယ္တုန္းက ေတာ္ေတာ္ေရပန္းစား တဲ့ ေက်ာင္းပံုျပင္ေလးေပါ့။ အဲဒီပံုျပင္ေလး သင္ခဲ့ရတာ ၁ တန္း လား ၊ ၂ တန္း လား ေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
ခရုေလး အေၾကာင္း အဲဒီတုန္းက အိပ္မက္ေတာင္ မက္ တယ္။ ျခံစည္းရိုး တုိင္ေပၚ တက္လိုက္ ၊ ျပဳတ္က် လိုက္နဲ႔ ။
ေနာက္ပိုင္း က်ေတာ့ အဲဒီခရုေလးလုိပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခဏ ခဏ ျပဳတ္ က်တယ္။
သူလုိပဲ ျပန္တက္ေပါ့ ။ ျပဳတ္ က် လုိက္ ၊ ျပန္တက္လိုက္ ပဲ ဆိုပါေတာ့ ။ ဘာေတြေပၚကေန က်ျပီး ဘာေတြေပၚ ျပန္တက္ေနမွန္း (အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္) ကိုယ့္ကို ကိုယ္မသိဘူး။
ဟုတ္တယ္ဗ် . . ။ တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္ဓါတ္က်တယ္ ၊ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ ျပန္ထိန္းရင္း ဘယ္ကို တက္ေနမွန္းမသိဘူး။
ပံုျပင္ထဲမွာေတာ့ ခရုေလးက က်လုိက္ တက္လုိက္နဲ႔ ျခံစည္းရိုးထိပ္ ေရာက္သြားတယ္တဲ့ ။ ေတာ္ေတာ္ဂြက်တာပဲ ဗ်ာ ။ အဲဒီခရုက ျခံစည္းရိုးေပၚ ဘာ တက္လုပ္မွာလည္း မသိဘူး ေနာ္ ။
Tuesday, June 23, 2009
စစ္တမ္းေကာက္ယူျခင္း
ေခါင္းစဥ္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္ေနထုိင္သူတို႔ဧ။္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕အေပၚ သေဘာထား
ေရးသားရန္ အေၾကာင္းအရာမ်ား (Topic Guide)
(၁) ေနထိုင္မွဳ
(၂) စားေသာက္မွဳ
(၃) သြားလာမွဳ
(၄) ဆက္သြယ္မွဳ
(၅) ပညာေရး
(၆) က်န္းမာေရး
(၇) လူမွဳေရး စသည္တို႔ အေပၚသံုးသပ္ခ်က္မ်ား ။
(၁) ေနထိုင္မွဳ
- ငွားရမ္းေနထိုင္ျခင္း
- ေဆြမ်ိဳးမ်ားနဲ႔ အတူ ေနထိုင္ျခင္း
- အိုးအိမ္ပိုင္နဲ႔ ေနထိုင္ျခင္း
(၂) စားေသာက္မွဳ
- အျပင္တြင္ စားေသာက္သည့္အခါ ကုန္က်စရိတ္
- အိမ္တြင္ မိသားစုနဲ႔အတူ စားေသာက္သည့္အခါ ကုန္က်စရိတ္
(၃) သြားလာမွဳ
- ဘက္စ္ စီး ျခင္းအေပၚ သံုးသပ္ခ်က္
- ကိုယ္ပိုင္ကား စီး ျခင္း အေပၚ သံုးသပ္ခ်က္
- ၿမိဳ႕ပတ္ရထား စီး ျခင္း အေပၚ သံုးသပ္ခ်က္
(၄) ဆက္သြယ္မွဳ
- မိုဘိုင္းဖုန္း အသံုးျပဳျခင္း
- Dial ဖုန္း အသံုးျပဳျခင္း
- အင္တာနက္ အသံုးျပဳျခင္း
(၅) ပညာေရး
ရန္ကုန္ ပညာေရး ႏွင့္ပတ္သတ္ သည့္ အျမင္
(၆) က်န္းမာေရး
ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ရွိ က်န္းမာေရး ၀န္ေဆာင္မွဳ အေပၚအျမင္
(၇) လူမွဳေရး
- ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ဧ။္ လူမွဳဆက္ဆံေရး ပံုစံ ႏွင့္
ထို ဆက္ဆံေရးပံုအျမင္ ၊
- ရန္ကုန္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း အေပၚအျမင္
ႏွင့္ အတူ
ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကို ျမန္မာျပည္ဧ။္ ျမိဳ႕ေတာ္ အျဖစ္မွ ေျပာင္းလဲလုိက္ျခင္းအေပၚ မည္သို႔ ထင္ျမင္ပါသလဲ ?
ဆိုသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို အကို၊အမ ၊ အန္တီ ၊ အန္ကယ္ တုိ႔ ထင္ျမင္သမွ်
ေရးေပးရန္ ျဖစ္ပါသည္ ။
(တျခား မိမိ အျမင္မ်ားကိုလည္း ထည့္သြင္းနိုင္ပါသည္ ခင္ဗ်ားးး )
Tag စာရင္း
Little Brook
အန္တီနန္းညီ
မအိဖူး
ကိုေနမိုးေ၀
ကိုဂစ္တာ
ကိုဗညား တို႔ ျဖစ္ပါသည္ ။
PS: ၾကာသပေတးေန႔ ညေနခင္း အျပီးေရးေပးပါရန္ ဂ်ီက် အပ္ပါသည္ ။
ေရးသားရန္ အေၾကာင္းအရာမ်ား (Topic Guide)
(၁) ေနထိုင္မွဳ
(၂) စားေသာက္မွဳ
(၃) သြားလာမွဳ
(၄) ဆက္သြယ္မွဳ
(၅) ပညာေရး
(၆) က်န္းမာေရး
(၇) လူမွဳေရး စသည္တို႔ အေပၚသံုးသပ္ခ်က္မ်ား ။
(၁) ေနထိုင္မွဳ
- ငွားရမ္းေနထိုင္ျခင္း
- ေဆြမ်ိဳးမ်ားနဲ႔ အတူ ေနထိုင္ျခင္း
- အိုးအိမ္ပိုင္နဲ႔ ေနထိုင္ျခင္း
(၂) စားေသာက္မွဳ
- အျပင္တြင္ စားေသာက္သည့္အခါ ကုန္က်စရိတ္
- အိမ္တြင္ မိသားစုနဲ႔အတူ စားေသာက္သည့္အခါ ကုန္က်စရိတ္
(၃) သြားလာမွဳ
- ဘက္စ္ စီး ျခင္းအေပၚ သံုးသပ္ခ်က္
- ကိုယ္ပိုင္ကား စီး ျခင္း အေပၚ သံုးသပ္ခ်က္
- ၿမိဳ႕ပတ္ရထား စီး ျခင္း အေပၚ သံုးသပ္ခ်က္
(၄) ဆက္သြယ္မွဳ
- မိုဘိုင္းဖုန္း အသံုးျပဳျခင္း
- Dial ဖုန္း အသံုးျပဳျခင္း
- အင္တာနက္ အသံုးျပဳျခင္း
(၅) ပညာေရး
ရန္ကုန္ ပညာေရး ႏွင့္ပတ္သတ္ သည့္ အျမင္
(၆) က်န္းမာေရး
ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ရွိ က်န္းမာေရး ၀န္ေဆာင္မွဳ အေပၚအျမင္
(၇) လူမွဳေရး
- ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ဧ။္ လူမွဳဆက္ဆံေရး ပံုစံ ႏွင့္
ထို ဆက္ဆံေရးပံုအျမင္ ၊
- ရန္ကုန္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း အေပၚအျမင္
ႏွင့္ အတူ
ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကို ျမန္မာျပည္ဧ။္ ျမိဳ႕ေတာ္ အျဖစ္မွ ေျပာင္းလဲလုိက္ျခင္းအေပၚ မည္သို႔ ထင္ျမင္ပါသလဲ ?
ဆိုသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို အကို၊အမ ၊ အန္တီ ၊ အန္ကယ္ တုိ႔ ထင္ျမင္သမွ်
ေရးေပးရန္ ျဖစ္ပါသည္ ။
(တျခား မိမိ အျမင္မ်ားကိုလည္း ထည့္သြင္းနိုင္ပါသည္ ခင္ဗ်ားးး )
Tag စာရင္း
Little Brook
အန္တီနန္းညီ
မအိဖူး
ကိုေနမိုးေ၀
ကိုဂစ္တာ
ကိုဗညား တို႔ ျဖစ္ပါသည္ ။
PS: ၾကာသပေတးေန႔ ညေနခင္း အျပီးေရးေပးပါရန္ ဂ်ီက် အပ္ပါသည္ ။
Wednesday, March 4, 2009
အေ၀ွ႕ခံလိုက္ရေသာ ကၽြန္ေတာ္
တစ္ေန႔က ကၽြန္ေတာ္ ၿမစ္ကူးတံတားကို ကားၿဖင့္ ၿဖတ္သြားစဥ္ ေတြ႔လိုက္ရေသာ ၿမင္းကြင္းတစ္ခု …………… ။
ၿမစ္ကမ္းစပ္ တစ္ေနရာ ရွိ သစ္ပင္တစ္ပင္တြင္ ေပ ၁၀ ခန္႔ရွည္ေသာ ၾကိဳးၿဖင့္ ႏြားတစ္ေကာင္ကို ခ်ည္ထားေလသည္။ ႏြားထီး တစ္ေကာင္ၿဖစ္ဧ။္ (အညာသားၿဖစ္၍ ႏြားထီး၊ ႏြားမ ခြဲတတ္ပါသည္) ။ အနီေရာင္ အဆင္းရွိဧ။္ ။ စိုၿပည္လံုးေခ်ာဧ။္ ။
ၿမစ္ကမ္း နံေဘးေတြရွိေသာ ၿမက္ခင္းစိမ္းစိုစို ကို ၾကည္ႏူးစြာ စားသံုးေနပံုရသည္။
ထိုစဥ္ . . . အညိဳေရာင္ ရွိေသာ ႏြား ႏွစ္ေကာင္သည္ အရွိန္အဟုန္ ၿဖင့္ ႏြားနီထံ ေၿပး၍ ေ၀ွ႕ ေလသည္ ။ မည္သို႔ေသာ ရန္ညိွဳး ၊ မည္သို႔ေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ေၾကာင့္ ေ၀ွ႕သည္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိ။ တရားမွ်တမွဳမရွိ စြာ ေ၀ွ႕ေနသည္ ဟုသာ ကၽြန္ေတာ္ သိဧ။္ ။
ႏြားနီသည္ ၾကိဳးဧ။္ ဖမ္းခ်ဳပ္ထားမွဳေၾကာင့္ မလြတ္လပ္ေသာ အေနအထားတြင္ၿဖစ္ဧ။္ ။ ႏြားညိဳ ႏွစ္ေကာင္မွာ ေႏွာင္ခ်ဳပ္ထားေသာ ၾကိဳးမ်ားမရွိ ။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေကာင္ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ အင္အားမ်ား သည္ ဟု ဆိုခ်င္သည္။ ထိုေၾကာင့္ အင္အားခ်င္းလည္း မမွ်တ ။
ႏြားနီ သည္ ၿပန္ေ၀ွ႕ႏိုင္ စြမ္းမရွိသည့္ အၿပင္ ၊ ကာကြယ္ႏိုင္ စြမ္း လည္း မရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏြားညိဳ ႏွစ္ေကာင္က အညွိဳးအေတး ၾကီးစြာ ၿဖင့္ စိတ္ၾကိဳက္ ေ၀ွ႕ေနေလဧ။္ ။ ႏြားနီဧ။္ ဗိုက္ ၊လည္ပင္း ႏွင့္ တင္ပါးတို႔တြင္ ေသြးမ်ားပင္ ထြက္ လာေလသည္ ။ၾကိဳးက ဖမ္းခ်ဳပ္ထားေသာေၾကာင့္ လည္ပင္း ဆန္႔ၿပီး သာ အလူးအလဲ ခံေနရေလသည္ ။ မည္သို႔ေသာ တုံ႔ၿပန္ခြင့္ ၊ မည္သို႔ေသာ ကာကြယ္ခြင့္တို႔မွ် မရွိေခ်။
ဤသို႔ ေသာၿမင္ကြင္း သည္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို ဂယက္ ရိုက္လာေလဧ။္ ။ စိတ္ထဲတြင္ ေဒါသၿဖစ္သလိုလို ၊ အားမလုိ အားမရ ၿဖစ္သလိုလို ၊ တုန္လွဳပ္သလိုလို ၊ ၀မ္းနည္းသလိုလို ႏွင့္ ေခါင္းစဥ္တပ္မရေအာင္ ခံစားလုိက္ရသည္ ။
တံတားေအာက္မွ အၿဖစ္အပ်က္ကို တံတားေပၚမွ ကားစီးရင္း ၿမင္လိုက္ရၿခင္းၿဖစ္သည္။
မမွ်မတ အေ၀ွ႕ ခံေနရေသာ ႏြားနီ အတြက္ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိဧ။္ ။ ႏိုင့္ထက္စီးနင္း ၊ အင္အားနဲ႔ အခြင့္အေရးကို အသံုးခ်ၿပီး ရက္စက္စြာ တိုက္ခိုက္ေနေသာ ႏြားညိဳႏွစ္ေကာင္ကို မုန္းတီး မိဧ။္ ။
ကၽြန္ေတာ့္ဧ။္ စိတ္ကူးထဲတြင္ ထိုႏြားညိဳႏွစ္ေကာင္ကို သူတို႔ ရက္စက္သလို ၿပန္လည္ ရက္စက္စြာ တံုၿပန္ခ်င္သည္ ။ တစ္နည္းအားၿဖင့္ ႏြားနီခံစားရသလို ၿပန္ခံစားရေအာင္ လုပ္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္ ။
ကၽြန္ေတာ္ ထိုၿမင္ကြင္းကို ေက်ာ္လြန္ခဲ့ေလၿပီ။
သို႔ေသာ္ . . . . . ကၽြန္ေတာ့္ ရဲ႕ အေတြးေတြက ဆက္လက္ ခ်ီတက္ေနေလသည္။ ခ်ီတက္ ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးကို ခဏရပ္ ၊ ကိုယ့္စိတ္ကို ၿပန္သံုးသပ္ၾကည့္လွ်င္ . . . . ။
ကၽြန္ေတာ္ ႏြားနီအစား ကလဲ့စား ေခ်ခ်င္သည္ ။ ေနာက္တစ္ခါ ဒီႏြားညိဳေတြ ႏိုင့္ထက္စီးနင္း မလုပ္၀ံ့ေအာင္ ဆံုးမခ်င္သည္ ။
“ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ႏြားညိဳေတြကို သူတို႔ရက္စက္ သလို ၿပန္ရက္စက္ လိုက္မည္ဆိုလွ်င္ တရားမွ်တ ပါ့မလား ?”
“တရားမွ်တခ်င္လို႔ ကလဲ့စားေခ်တယ္ဆိုတာ ကလည္း မွန္ကန္တဲ့ လုပ္ရပ္ ၿဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား ?”
“ ဒါၿဖင့္ရင္ တရားမွ်တၿခင္းနဲ႔ အမွန္တရား ၊ အမွန္တရားနဲ႔ တရားမွ်တၿခင္း ဘယ္ပံုဘယ္နည္းနဲ႔ ၿဖစ္တည္ေနၾကတာပါလိမ့္ ။
တရားမွ်တမွဳတိုင္းက အမွန္တရား ဟုတ္ပါ့မလား?
အမွန္တရားတိုင္းက ေရာ တရားမွ်တႏိုင္မလား? ”
ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ ၿပန္ေမးေနမိသည္။
(၀န္ခံခ်က္။ ။ ဒီစာတြင္ အစပထမက “ေ၀ွ႕” ဆိုေသာ စကားလံုးကို “ေခြ႕” လို႔ သံုးထားပါသည္။ ကိုေနမိုးေ၀ ေၿပာၿပမွ အမွန္းအတိုင္းသိေသာ ေၾကာင့္ ၿပန္လည္ ၿပင္ဆင္ထားပါတယ္ခင္ဗ်ာ )Sunday, February 15, 2009
၀ါသနာ ပါ ပါသည္
ကြၽန္ေတာ္ လည္း ဓါတ္ပံု ရိုက္တာ ၀ါသနာ ပါလို႔ ဓါတ္ပံုေလး ေတြ အစမ္း တင္ၾကည့္တာပါခင္ဗ်ာ ။ Quality ကေတာ့ ညံ့ပါတယ္ခင္ဗ်ာ ။ ဘာလို႔ လဲဆိုေတာ့ ဒီဓါတ္ပံုေတြကို Camera နဲ႔ ရိုက္တာမဟုတ္ ။ MP4 အစုတ္ေလးနဲ႔ ရိုက္တထားတာပါခင္ဗ်ာ . . . . . ။ ကဲ .......... သည္းခံၿပီး ရွဳစားေပး ၾကပါအံုးဗ် ဟီဟိ ။
ဒါက ကန္ေရၿပင္ ေပၚမွာ အရိပ္ထင္ေနတဲ့ တံတားေလး ရဲ႕ ပံု ။ ဟီဟိ ဒီနားေလး ပဲ ပတ္ၿပီးရိုက္ထားတာ ။
* * * *
ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ကန္ေရၿပင္ နဲ႔ ေလညင္းေလးေတြ ကစားေနတဲ့ေနရာေလ ။ ေရ ကသိုဏ္း ရွဳတယ္ဆိုတာ ဒါကိုေၿပာတာလားမသိဘူးေနာ္ ။
ဒါကေတာ့ ကန္ေတာ္ၾကီးထဲမွာ ၾကံဳသလို လိုက္လံ ေတာင္း ၿပီး စားေသာက္ေနထိုင္ အသက္ရွင္ရရွာတဲ့ ။ အနာဂါတ္ရဲ႕ ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြ ေလ ။ အနာဂါတ္ရဲ႕ ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြ ............. ။
ဒီပံုက ကန္ရဲ႕ ေဘးကေန တံတားေလးကို လွမ္းၿမင္ရတဲ့ပံုပါ ။ ညေန ခင္းဆိုေတာ့ ၾကည့္ရတာ အရသာရွိတယ္ဗ် ။
* * * *
ဒါက ကန္ေရၿပင္ ေပၚမွာ အရိပ္ထင္ေနတဲ့ တံတားေလး ရဲ႕ ပံု ။ ဟီဟိ ဒီနားေလး ပဲ ပတ္ၿပီးရိုက္ထားတာ ။
* * * *
ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ကန္ေရၿပင္ နဲ႔ ေလညင္းေလးေတြ ကစားေနတဲ့ေနရာေလ ။ ေရ ကသိုဏ္း ရွဳတယ္ဆိုတာ ဒါကိုေၿပာတာလားမသိဘူးေနာ္ ။
* * * *
က်က္သေရ အေပါင္းနဲ႔ ခေညာင္းတဲ့ ေဒါင္း ၾကီေပါ့ ........ ။ ဒါေပမယ့္ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ ၿဖစ္ေန ရွာတယ္ဗ်ာ ။ သံဇကာ ကို ေဖာက္ထြက္ ၿပီး ၊ သူဘယ္လို ပ်ံသန္းမယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ ေတြး ၾကည့္ေနမိတယ္ ။
* * * *
ဒါကေတာ့ ကန္ေတာ္ၾကီးထဲမွာ ၾကံဳသလို လိုက္လံ ေတာင္း ၿပီး စားေသာက္ေနထိုင္ အသက္ရွင္ရရွာတဲ့ ။ အနာဂါတ္ရဲ႕ ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြ ေလ ။ အနာဂါတ္ရဲ႕ ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြ ............. ။
သူကေလးကို ေသခ်ာၾကည့္ ၊စကားေတြ ေၿပာေနရွာတယ္ ။ နားေထာင္ ေပးလိုက္ၾကပါဗ်ာ ။ ရင္နဲ႔ ခံစားၿပီး နားေထာင္ၾကည့္လိုက္ ၾကပါခင္ဗ်ာ ။
Monday, February 2, 2009
ၿခင္တစ္ေကာင္ ဧ။္ မွာတမ္း
တစ္ေန႔သ၌ ကၽြႏု္ပ္သည္ ေၿမနီကုန္း ရွိ ခပ္ခ်ာခ်ာ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္တြင္ ထိုင္မိေလဧ။္ ။ ၎ ဆိုင္တြင္ တၿခား စားစရာ မ်ားမ်ား မရွိ ။ နံၿပားနဲ႔ ခ်စ္တီးမုန္႔ တခ်ိဳ႕သာ ရွိဧ။္ ။
သို႔ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ နဲ႔ နံၿပား တစ္ခ်ပ္ မွာယူ စားသံုးရင္း၊ အလင္းေရာင္ မွိန္ပ် ေသာ ေခ်ာင္တစ္ခု တြင္ ဇိမ္ယူ ေန ခဲ့ ဧ။္ ။ တ ၀ီ၀ီ ၿဖင့္ ပ်ံသန္း ေနေသာ ၿခင္မ်ား ကလည္း ကၽြႏု္ပ္ နည္း တူ ဇိမ္ယူ လိုဟန္ ရွိ ဧ။္ ။ ယင္းၿခင္တို႔ မူကား ကၽြႏု္ပ္ ဧ။္ ေသြးကို ေသာက္သံုး၍
ဇိမ္ယူ ၾကေလကုန္ ဧ။္ ။
ထို သို႔ ေသြးစုတ္ေနေသာ ၿခင္ သတၱ၀ါမ်ားကို သည္းမခံ ႏိုင္ေတာ့ ၍ တစ္ေကာင္ေသာ ၿခင္ကို
အမွတ္တမဲ့ ရိုက္သတ္ မိေလ ဧ။္ ။ ၎ ၿခင္ သည္ ၿခင္သက္တမ္း ၄ ရက္မွ်ပင္ ရွိဟန္ တူ ဧ။္ ။ ပ်ိဳရြယ္ေသာ ၿခင္မတစ္ေကာင္ ၿဖစ္ေလဧ။္ ။
ၿခင္ သူငယ္ သည္ ခ်က္ခ်င္း မေသဆံုးဘဲ အသက္ ငင္ ေနေလဧ။္ ။ တိုးတိုးၿငင္းၿငင္း ေလး ေၿပာေနသံကို လည္း ကၽြႏု္ပ္ ၾကားလိုက္ရဧ။္ ။
“ ခင္ဗ်ားၾကီး….. က်ဳပ္ကို ဘာလို႔ ရိုက္သတ္ရတာ လဲ ။ လူ ၿဖစ္ၿပီး လူမဆန္စြာ ရိုက္သတ္တယ္ ”
ၿခင္သူငယ္မက အသက္ငင္ရင္း တစ္လံုးခ်င္း ေၿပာေနေလဧ။္ ။
“ ေဟ့ေကာင္ ၿခင္…… မင္းက ဘာၿဖစ္လို႔ ငါ့ကို စကိုက္လည္း ၊ မင္းတို႔အကိုက္ခံရ ရင္ ဘာၿဖစ္တယ္ဆိုတာ မသိဘူးလား ။ ငါတို႔ မွာ မင္းတို႔ တံေတြးေၾကာင့္ အဖုအပိန္႔ ၿဖစ္ တာက
သိပ္မေၿပာပ ေလာက္ဘူးကြ ။ ဒါေပမယ့္ အခက္မသင့္ရင္ ငွက္ဖ်ားတို႔ ၊ ေသြးလြန္တုတ္ေကြးတို႔ ၿဖစ္ရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ ၊ မင္း တာ၀န္ယူၿပီး ေဆးကု ေပးမွာလား၊”
ကၽြႏု္ပ္လည္း စိတ္ဆိုးၿပီး ၿပန္ေမးလိုက္ ေလဧ။္ ။
ထုိအခါ ၿခင္သူငယ္မက “ ဟားး ဟားးးးး ခင္ဗ်ားၾကီးေတာ္ေတာ္ ရယ္ ရတာပဲ ။ ခင္ဗ်ား ေရာဂါၿဖစ္မွာေတာ့ ေၾကာက္တတ္တယ္ ။ က်ဳပ္ေသမွာကို ေတာ့ လ်စ္လ်ဴရွဳ ထားတယ္ေပါ့ေလ။
ဟုတ္စ ”
“ ေအး…. ဟုတ္တယ္ကြာ… မင္းတို႔ရွိေနရင္ လည္း ဘာအက်ိဳးရွိမွာ မို႔လို႔ မင္းက အသက္ရွင္ခ်င္တာလဲကြ ၊ ဟင္ ! ။ မင္းတို႔ ေကာင္ေတြက ေလာကထဲ ကို ဒုကၡေပးဖို႔
သက္သက္ ပဲ ေရာက္လာခဲ့တာ… ။ ေလာကအက်ိဳး သယ္ပိုးဖို႔ ေရာက္လာတယ္ေအာင့္ေမ့လုိ႔လား ကြ ” ကၽြႏု္ပ္လည္း ကၽြတ္ စပ္စပ္ နဲ႔ ၿပန္ေမးလိုက္ ဧ။္ ။
“ လုပ္ၿပန္ၿပီ … ခင္ဗ်ားၾကီး က တကယ့္ အၿမင္က်ဥ္း တဲ့ လူပဲ ။ ခင္ဗ်ားေၿပာတဲ့ ေလာကအက်ိဳး ဆိုတာ ဘာကိုေၿပာတာလဲ ။ ခင္ဗ်ားတို႔ လူေတြအက်ိဳး ကို ေလာက
အက်ိဳး လုိ႔ အမည္တပ္ခ်င္တာလား ။ မွ်မွ် တတ စဥ္းစား ၾကည့္ပါ အံုးေလ… ။ ”
ၿခင္သူငယ္မ ဧ။္ စကားေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္ အနည္း ငယ္မွ် ေတြေ၀ သြား ဧ။္ ။
ၿခင္သူငယ္မက ဆက္ေၿပာေလ ဧ။္ …
“ က်ဳပ္တို႔ ၿခင္ေတြမွာ ခင္ဗ်ားလို႔ အားအားယားယား လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဇိမ္ခံ ေနတဲ့ အခ်ိန္မရွိဘူး။ သက္တမ္း ၇ ရက္ ေလာက္အတြင္းမွာ
ၿခင္မ်ိဳးဆက္မၿပဳန္းတီးေအာင္ သားေဖါက္ရ တယ္ ။ အဲဒီလို သားေဖါက္ဖို႔ အတြက္ လိုအပ္တဲ့ေသြးေတြကို ခင္ဗ်ားတို႔
လို သတၱ၀ါ ေတြဆီက ေနယူရတယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ ေသြးစုတ္ရတာ ။ ခင္ဗ်ားတို႔ေတြ အက်ိဳးယုတ္ ပါေစေတာ့ ဆို တဲ့ ရည္ရြယ္ ခ်က္နဲ႔ စုတ္တာမဟုတ္ဘူး ။ လိုအပ္လို႔လုပ္တာ ။
ဒါက လည္း က်ဳပ္တို႔ ၿခင္မ်ိဳးဆက္အတြက္ လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္လို႔ လုပ္ရတာခ်ည္းပဲ ။
က်ဳပ္လုပ္တဲ့ ေသြးစုတ္ ၿခင္း အလုပ္ ဟာ ၿခင္ေတြအတြက္ အက်ိဳးၿဖစ္ထြန္းဖို႔ လုပ္တယ္
ဆိုတာ မွားလား ! ေနာက္ၿခင္ မ်ိဳးဆက္ ေတြအတြက္ က်ဳပ္တို႔ မွာ တာ၀န္ ရွိတယ္ ။
တကယ္လို႔ က်ဳပ္တို႔က ေသြးမစုတ္ပဲ မ်ိဳးမပြားပဲ ေနရင္ က်ဳပ္တို႔ တာ၀န္မေက် ရာ မေရာက္ဘူးလား ! ။ ကိုယ့္ လူ …. ၿခင္ေတြဘက္က လည္း လွည့္ေတြးေပးပါအံုး ” ။
“ ဒီလုိ ဆိုရင္ … မင္းကို ငါ က ရိုက္လိုက္တဲ့ ကိစၥ မွာ ၊ ငါမွားတယ္လို႔ မင္းက ဆိုခ်င္တာလား”
ဟု ကၽြႏု္ပ္က ေမးလိုက္ေလဧ။္ ။
“ မွန္တာေပါ့ ၊ ခင္ဗ်ား လံုး၀ မွားခဲ့တယ္ ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ၿဖစ္မွဳ တစ္ခုအတြက္ နဲ႔ တပါးသူ ဘက္ ကိုမၾကည့္ ဘဲ စိတ္လိုက္မာန္ပါ လုပ္ခဲ့တာပဲ ။ဒါသိပ္မွားတာေပါ့ ။ ခင္ဗ်ားက ကိုယ့္အမွားကို ကိုယ္ ၀န္မခံပဲ "ေလာကအက်ိဳး
ဖ်က္ဆီးေနပါတယ္" ဆိုတဲ့ ပုဒ္မ ၾကီးတပ္ၿပီးေတာင္ စြတ္စြဲလိုက္ေသးတယ္။ ”
အသက္ရွဴ ၾကပ္ေန ေသာ ၿခင္သူငယ္က စကား တစ္ေထာက္ နားေနလိုက္ေသးဧ။္ ။
အနည္းငယ္ ေနသာ ေတာ့မွ ဆက္ေၿပာေလ ဧ။္ ။
“ ခင္ဗ်ား ရဲ႕ လုပ္ရပ္က ဘယ္ရွဳေထာင့္က
ၾကည့္ၾကည့္ မွား တယ္ ။ ဘာသာေရး ရွဳေထာင့္က ေၿပာရအံုးမလား ။ ခင္ဗ်ားဟာ ပါဏာတိပါတ ကံ က်ဴးလြန္ ထားတယ္ ၊ သတၱ၀ါ အေပၚမွာ ကိုယ္ခ်င္းစာ စိတ္ကင္းမဲ့စြာနဲ႔ ရိုက္ခဲ့တယ္ ။ လူမွဳေရးရွဳေထာင့္က ေၿပာရအံုးမလား ။ ခင္ဗ်ားဟာ အင္အား နည္းတဲ့ သူအေပၚမွာ အႏိုင္က်င့္တာပဲ ။ ဒီမယ္… ကိုယ့္ လူ …. ခင္ဗ်ား ဟာ ကိုယ့္အမွားကို
ဖံုးကြယ္ခ်င္တာနဲ႔ တဖက္ကို ႏိုင္လြန္မင္းထက္ မဟုတ္တမ္း တရားေတြ လာေၿပာေနတာပဲ၊
ဘာလဲ ! ကိုယ့္ အမွားကို ၀န္ခံဖို႔ ၀န္ေလးေနတာဟုတ္လား ။ ”
ဒီၿခင္သူငယ္မက အေထာက္အထား အခိုင္အလံုနဲ႔ မွာတမ္းတစ္ေစာင္ကို ဖတ္ေနသည့္အလား ။
ကၽြႏု္ပ္ ဘက္မွ တုန္႔ၿပန္မွဳ အားေပ်ာ့ သြားသည္မွာ အမွန္ပင္။
“ ငါ့ က်န္းမာေရးအတြက္ ငါ့ကိုယ္ ငါ ကာကြယ္ တယ္လို႔ ေၿပာလုိ႔မရဘူးလား ” အင္းအားမပါေသာ ေမးခြန္းတစ္ခု ၿခင္သူငယ္ ထံ တင္ သြင္းလိုက္ရဧ။္ ။
“ ကာကြယ္တယ္………. ဟုတ္စ! ။ ကာကြယ္ တယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားက ဘယ္လုိ ခံယူထားတာလဲ ။ ကိုယ့္အတြက္ အႏၱရာယ္ မၿဖစ္ရံု ကာကြယ္ မွာ မဟုတ္ဘူးလား ။ တစ္ဖက္သား
နစ္နစ္ နာနာ ၿဖစ္မွ ကာကြယ္ တာ အထေၿမာက္မယ္လို႔ ခံယူထားတာလား။ ဒီမယ္ ……
ကိုယ့္လူ အခု က်ဳပ္က ေသရေတာ့မယ္သူ ၿဖစ္ေနၿပီ..။ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ခင္ဗ်ား စိတ္ထိ ခိုက္
ေအာင္ေၿပာေနတာမဟုတ္ဘူး ။ အတက္ႏိုင္ဆံုး အၿမင္ေတြ တည့္မတ္ေအာင္ေၿပာေနတာ ပါ ။
ပထမဆံုး ခင္ဗ်ား ေခါင္းစဥ္တပ္ ခဲ့တဲ့ "ေလာကအက်ိဳး သယ္ပိုးတယ္" လို႔ေၿပာရင္ မမွားေလာက္ပါဘူး ေနာ္……… ” တဲ့ ။ ခံယူခ်က္ အၿပည့္နဲ႔ စကားကို ဆိုေလဧ။္ ။
“ က်ဳပ္ေသသြား ၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း မွာ ခင္ဗ်ား ရဲ႕ တကိုယ္ေကာင္းဆန္ စြာလုပ္တဲ့ လုပ္ရပ္ ကို အၿမင္မွန္ ရခဲ့တယ္ ဆိုရင္ ၊ က်ဳပ္ေသ တာအက်ိဳးမယုတ္ပါဘူး ” ၿခင္သူငယ္မ မွာ ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္း ေနေလဧ။္ ။ စကားအရွည္ ၾကီးေၿပာႏိုင္ဖို႔ အေတာ္ အားယူ ေနရရွာ ဧ။္ ။
“ က်ဳပ္ ေနာက္ဆံုး ေၿပာခ်င္တာက………. ခင္ဗ်ား… ကိုယ့္ကို ကိုယ္ မလိမ္ မညာ ပဲ ၊ ေတြးေတာ စဥ္းစား တတ္တဲ့အက်င့္ ေမြးပါ ။ ကိုယ့္ အၿပစ္ လြတ္ေအာင္ ဆိုၿပီး ဥပေဒေတြ ပုဒ္မေတြ ေလွ်ာက္ မတပ္ ၿပပါနဲ႔ ။ စိုးရြားတဲ့ လုပ္ရပ္ ေတြက ခင္ဗ်ားကိုယ္ ခင္ဗ်ား ညာလို႔မရဘူးဆိုတာ
သိ ေအာင္လုပ္ပါ ။ ကိုယ့္ အမွား ကို ၀န္ခံဖို႔ သတိၱ မေၾကာင္ပါနဲ႔ ။ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ လိပ္ၿပာသန္႔ေအာင္ ေနပါ …….. ”
ေၿပာလုိ႔ ၿပီးဟန္ မေပၚေသးဘူး ။ ဒါေပမယ့္ အသက္ရွဴ မရေတာ့ဘူးလားမသိ။ ပါးစပ္ လွဳပ္ရံုသာ ရွိေတာ့ဧ။္ ။
ၿခင္သူငယ္မ ၿငိမ္သက္သြားပါ ၿပီ ။ မွာတမ္းတစ္ ခုကို ကၽြႏု္ပ္အား ဖတ္ၿပ သြားေလဧ။္ ။
ကၽြႏု္ပ္ လည္း အေၿပာင္း အလဲ တစ္ခု ၿဖစ္သြား သည္ ။ မိမိ ကိုယ္ကို တည့္မတ္ သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္ ။ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ ၀မ္းနည္းသလို အေငြ႔အသက္ ၿဖစ္လာသည္ ။ မွားေလၿပီ….. လို႔ သိ ေရာ့လား……. ။
ၿခင္သူငယ္မ ေရ…… ကၽြႏု္ပ္ ေက်နပ္စြာ ၀န္ခံပါ ဧ။္ “ ငါ မွားခဲ့ေလၿပီ……. ငါမွား တာ ေသခ်ာသြားၿပီ ……. ဘယ္လို ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ရိုက္သတ္ ခဲ့တယ္ဆိုတာ ငါ အသိဆံုး ။ ငါ့ စိတ္ ကသိကေအာင့္ ၿဖစ္တာ တစ္ခုတည္း ေၾကာင့္ ရိုက္သတ္ခဲ့မိတယ္ဆို တာ သိပါၿပီ ။ ငါ ၀န္ခံပါ ၿပီ ……. ” ။
ကၽြႏု္ပ္လည္း လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ ထဲက ထြက္ဖို႔ ၿပင္လုိက္ေလေတာ့ ဧ။္ ။ စားပြဲထိုး အား က်သင့္ေငြ ေပးၿပီးေနာက္ ဆိုင္မွ ထြက္ခြာခဲ့ပါသည္ ။
ၿခင္သူငယ္မဧ။္ ရုပ္ေလာင္း မူကား တိတ္ဆိတ္စြာ လဲေလ်ာင္း က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့ ေလ သတည္း ။ ။
Saturday, January 31, 2009
၀ိဥာဥ္ မဲ့ ေနတဲ့ ၿပဇာတ္ရံု
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၿပဇာတ္ရံုေလး တစ္ရံုရွိပါတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ မၿဖစ္စေလာက္ ၿပဇာတ္ရံုေလးပါ။ သက္၀င္ လွဳပ္ရွားမွဳ မရွိသေလာက္ ပဲ။
ေခါင္မိုးကလည္း ေပါက္ေနေတာ့ မိုးရာသီဆိုရင္ မိုးယိုတဲ့ ၿပဇာတ္ရံု ေလးေပါ့။
Air con လည္းမရွိ ။ ပန္ကာ ေတာ့တပ္ ထားပါတယ္ ၊ ဒါေပမယ့္ မီးအၿမဲပ်က္ေနေတာ့ ပန္ကာေတြကလည္း မလည္ႏိုင္ ။ အဲဒီေတာ့ ေႏြရာသီဆိုရင္ အရမ္း ပူအိုက္ေတာ့တာပဲ။
အဲဒီလုိ စုတ္စုတ္ပ်က္ပ်က္ ၿပဇာတ္ရံုေလး တစ္ရံု ကို ကၽြန္ေတာ္ ပိုင္ဆိုင္ ပါတယ္။
ၿပဇာတ္ရံု ေလးမွာ က ၿပတဲ့ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ေတြ မွာ ဘယ္ေတာ့မွ မင္းသား၊ မင္းသမီး
မပါ ပါဘူး။ အၿမဲတမ္း သူရဲေကာင္းေတြကို ပဲ ဇာတ္လိုက္ ထားတယ္။
ဇာတ္လမ္းေတြကို ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ေရးသားပါတယ္။ “ခ်စ္၊ ခင္ ၊ ၾကိဳက္ ၊ မုန္း ၊ သနား ၊ ကြဲ ၊ ညား ” ဆိုတဲ့ ဇာတ္လမ္း ေတြကို မေရး ပါ ။ ေပးဆပ္ စြန္႔လႊတ္ တဲ့ သူရဲေကာင္းတို႔ ရဲ႕ ႏွလံုး လွလွ ေတြ အေၾကာင္းသာ ကၽြန္ေတာ္ ေရးသားပါတယ္ ။
အဲဒီ လို ၿပဇာတ္ ရံုေလး အတြက္ လက္မွတ္ က ေတာ့ အခမဲ့ ပါ။
အစ ပိုင္း ကေတာ့ လူေတြက ပိုက္ဆံ မေပးရတဲ့ ၿပဇာတ္ရံု ဆိုၿပီး လာၿပီးၾကည့္ၾကေသးတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဇာတ္လမ္းမၿပီး ခင္ ထထ ၿပီးၿပန္ၾကတာ ခ်ည္းပဲ ။ ဘယ္သူမွ ၿပီးေအာင္မၾကည့္ခ်င္ၾကဘူး။ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ ဖြယ္ ေကာင္းလို႔တဲ့ ။
သူတို႔က ေပးဆပ္သူ မလုပ္ခ်င္ ၾကဘူး ၊ ရယူပိုင္ဆိုင္သူ သာ လုပ္ခ်င္ၾကတယ္တဲ့ ။
ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ ကတည္းက “ လက္ေဆာင္ ယူတဲ့သူ မလုပ္ခ်င္ဘူး ၊ လက္ေဆာင္ ေပးတဲ့သူ ပဲ လုပ္ခ်င္တယ္” လို႔ အေဖ့ကို ေၿပာၿပဖူး တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ခံယူထားတာက အနစ္နာခံ ေပးဆပ္ၿခင္းဟာ “မြန္ၿမတ္” တယ္ေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ပြဲ ၾကည့္ ပရိတ္သတ္ ခံယူထားတာက အနစ္နာခံ ေပးဆပ္တဲ့ သူရဲေကာင္း ဆိုတာ “ရူးလို႔ အ လို႔ ၊ လူရည္ မလည္လို႔ ၊ အခြင့္အေရးကို ဖန္တီး မယူတတ္လို႔”တဲ့ ။
“လူဆိုတာ ကိုယ့္ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ကိုယ္ လုပ္ယူတတ္ ရတယ္၊ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ ခ်မ္းသာ ေအာင္ၾကံေဆာင္တတ္ရတယ္။ ကိုယ့္အက်ိဳး အတြက္ဆိုရင္ ဘယ္လုိ ခလုတ္ကန္သင္း ပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ ရွင္းပစ္ ဖို႔ ၀န္မေလးရဘူး ” တဲ့။
ဒီလုိ လုပ္တတ္မွ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ သူ တဲ့ ။
ေၾသာ္……… သူတို႔ က ဒီလို ခံယူတာ ေလ။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ပြဲၾကည့္သူေတြၾကားမွာ ညွိမရေအာင္ ကြဲၿပားေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္လမ္းေတြကို ဘယ္သူကမွ ၿပီးေအာင္မၾကည့္ၾကဘူး ဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္က ေတာ့ သူရဲေကာင္းေတြ ရဲ႕ ရဲ၀ံ့မွဳ ၊ စြန္လႊတ္ အနစ္အနာ ခံမွဳ ၊ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ ၾကိဳးပမ္း ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေတြပဲ ဆက္ေရးေနခဲ့တယ္ ။
ဘယ္သူက မွ မၾကည့္ေတာ့ ကၿပေဖ်ာ္ေၿဖ လို႔ေတာ့ မရေသးဘူးေပါ့။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အခမဲ့ လက္မွတ္ အေရာင္းဌာန ေလးကလည္း အေရာင္းထိုင္းေန ခဲ့တယ္။
မြန္ၿမတ္တဲ့ လုပ္ရပ္ ေတြကို ပရိသတ္ လက္ခံ လာႏိုင္တဲ့ တစ္ေန႔ …… ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ၿပဇာတ္ရံု ေလး မွာ သူရဲေကာင္းေတြ ကၿပေဖ်ာ္ေၿဖ ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္ ။
Sunday, January 25, 2009
ေမွာ္ဘီ ခရီးစဥ္
ဒီတစ္ပတ္ ကၽြန္ေတာ္ အားတဲ့ ရက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အစ္မ၀မ္းကြဲ ဆီကို အလည္သြားၿဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူကေမွာ္ဘီမွာေနတာ သိပ္မၾကာေသးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေမွာ္ဘီ ဆိုတဲ့ဆီကို ၾကားသာၾကားဖူးေနတာ တစ္ေခါက္မွ မေရာက္ဖူး ဘူး။ ဘယ္နားမွာ ရွိမွန္းကို မသိ။ ဒါနဲ႔ အစ္မကို ဖုန္းဆက္ေမးရေသးတယ္။ၿပီးမွ
ခရီးစဥ္ အတြက္ အစီအစဥ္ဆြဲ ရတာ။
အစ္မ လို႔ သာ ေၿပာတယ္ ၊ တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကုိယ္ စကားကို ၂ နာရီၿပည့္ေအာင္မေၿပာဖူးဘူး ။ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး လည္း မရွိလွဘူးေပါ့။တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခပ္စိမ္းစိမ္း ပဲ။
သြားၿဖစ္မလို မသြားၿဖစ္မလိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ေတာ့ သြားဖို႔ဆံုးၿဖတ္လုိက္တယ္ ( ထမင္းေတြဘာေတြ ခ်က္ေကၽြးမယ္ဆိုလို႔ :P ) ။ မနက္ ၈ နာရီေလာက္ကတည္းက ကားဂိတ္မွာ ကားေစာင့္ေနရတာ ။ ကားကတစ္စီးမွ မေတြ႔ ။ ဒါနဲ႔ ဖုန္းထက္ဆက္လိုက္ရေသးတယ္ ။ “ ဟိုင္းလက္ ေတြစီး ေနာ္ ၊ ဒိအၿပင္ကားေတြမစီးနဲ႔ ၾကာတယ္” တဲ့ ။
ဒါနဲ႔ သူေၿပာတဲ့ကားကိုေစာင့္ေန တာ ၉ နာရီ ေက်ာ္သြားတယ္။ ကားဂိတ္က ကြမ္းယာသည္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို မသကၤာ သလိုလို နဲ႔ ၾကည့္ေနၾကၿပီ(ဒီေကာင္
ဘာမ်ားေခ်ာင္းေနလဲ ဆိုၿပီးေတာ့ :P ) ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကာေတာ့ရွက္လာတာနဲ႔ ဟိုနားေရႊ႕ထိုင္ ဒီနားေရႊ႕ထုိုင္လုပ္ေနရတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ကားက ေရာက္လာပါေလေရာဗ်ာ ။
ဟဲဟဲ ဘာေၿပာေကာင္းမလဲ ၀မ္းသာ သြားတာေပါ့ ။
“ ေမွာ္ဘီကားလားဗ်” ကားဒရိုင္ဘာ နား ကပ္ၿပီးေမးလိုက္ေတာ့ ။ ကားဆရာက ပါးစပ္ကေတာင္ၿပန္မေၿဖဘူး ၊ လက္ဟန္ေၿခဟန္နဲ႔ တက္ခိုင္းေတာ့တာပဲ(ကြမ္းယာစားထားလို႔လားမသိ)။
“ ေရွ႕ခန္းကရလားဗ်” ။
ဒါလည္း ပါးစပ္က ၿပန္မေၿဖ၊ ဇြတ္တက္ခိုင္းေနတယ္(ေနာက္က က်ားလိုက္ေနလားမသိ) ။
ေနာက္ခန္းကမစီး တာတၿခားေၾကာင့္မဟုတ္။ ကိုယ္မေရာက္ဘူးတဲ့ ေနရာဆိုေတာ့ ဒရိုက္ဘာ နားကပ္ၿပီး တတြတ္တြတ္ေမးေနမွ ၊ ဒီလုိမွမဟုတ္ရင္ ပါခ်င္ရာပါသြားမွာစိုးလို႔။
ဒီလိုနဲ႔ ကားေရွ႕ခန္းက အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ လိုက္လာခဲ့တယ္။
ကားဆရာက အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ပုိက္ဆံမေတာင္းေသးဘူးဗ် ။ တစ္ဂိတ္ၿပီးတစ္ဂိတ္သာၿဖတ္လာတယ္ ပိုက္ဆံက အခုထိမေတာင္းေသးဘူး။ ၾကာေတာ့သံသယ ရွိလာၿပီ။ ကားရဲ႕ ဆိုင္းဘုတ္က ဘာတဲ့ “ ၿပည့္စြမ္းအား” ဆိုလား။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီလူက အေကာင္ၾကီးသားသမီး နဲ႔လူမွားၿပီး ပိုက္ဆံမေတာင္းတာလား ။ အာ… ဒါေတာ့မၿဖစ္ႏိုင္ဘူး ဘာလုိ႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရုပ္က အဲဒီလို သာေပါင္းညာစား ရုပ္မွ မဟုတ္တာ :P။
အင္း…… ဒီလိုဆိုရင္ ဥပတိရုပ္က ခန္႔လြန္းလို႔ ၾကည္ညိဳပါတယ္ဆိုၿပီး မေတာင္းရဲတာလား (ကိုၿဖိဳးစကီး ကေတာ့ေၿပာတယ္ ကေလးမသာရုပ္တဲ့ :P )။ ဒါကလည္းမၿဖစ္ႏိုင္ဘူး ။
သူေတာင္းမွ ေပးရင္ေကာင္းမလား ကိုယ္က စေပးရင္ ေကာင္းမလား ဆိုၿပီး တစ္လမ္းလံုး စဥ္းစားေနတာ။ သူက အလားစီး ပါလို႔ ေၿပာရင္ေတာင္ ကိုယ္က မစီးခ်င္တာအမွန္။ သူမ်ားဆီက လူေပၚလူေဇာ္လုပ္ ၿပီး ဘာကိုမွ မလိုခ်င္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ပိုက္ဆံ အိတ္ထုတ္ၿပီး ေပးဖို႔ၿပင္ လိုက္ေတာ့တယ္။
“ အကိုေရ ကားခက ဘယ္ေလာက္လဲဗ်”
“ ၈၀၀ ပါညီ”
ကဲ နည္းနည္းေတာ့အသက္ရွဴေခ်ာင္သြားၿပီ။
“ ခရီးက ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀း က်န္ေသးလားခင္ဗ်” ၊
“ ေအးညီ.. ေတာ္ေတာ္ေ၀းေသးတယ္” တဲ့။ အခုမွ စိတ္ထဲေပါ့သြားတယ္။
“ ကၽြန္ေတာ္က ဒီဘက္ေတြ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးဘူးခင္ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ မသိလို႔ေမးၾကည့္တာပါ။ အင္း… ဒါနဲ႔ အခုဘယ္ေရာက္ေနတာလဲဗ်” ၊
“အခု ေထာက္ၾကန္႔ ေက်ာ္ေက်ာ္ ပဲရွိေသးတယ္ညီ၊ ေတာ္ေတာ္သြားရအံုးမွာ” တဲ့။
ေအာ္….. ဒီလိုေတာ့လည္း ကားဆရာ က သေဘာေကာင္းသား ။
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း စကားမေၿပာဘဲ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေငးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေငးေနမိတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဆို လူေတြနဲ႔ ဘက္စ္ကားေတြနဲ႔ ပဲ ရွဳပ္ေထြးေနတယ္ ၊ အခု ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ၿမင္ကြင္းက ေၿပာင္းသြားၿပီ။ စိမ္းစိမ္းစိုစို သစ္ပင္ေတြ ၊ သဘာ၀က်က် ၿမင္ကြင္း ေတြနဲ႔ ဆိုေတာ့ သိပ္ၾကည့္ လို႔ေကာင္းတာပဲ။
တခ်ိဳ႕ေနရာမွာ သစ္ပင္ေတြ က အုပ္မွိဳင္းေနတယ္။ တခ်ိဳ႕ေနရာမွာ ကေလးေတြ လမ္းေဘးမွာ အပူအပင္ကင္းစြာ ေဆာ့ကစားေနတယ္။ တခ်ိဳ႕ေနရာမွာ ဟင္းရြက္ေတြတင္ထားတဲ႔ စက္ဘီးေတြနဲ႔ ေစ်းသည္ေတြ ။ ၾကည္ေနရတာ ၾကည္ႏူးစရာေတာ့ ေကာင္းသား။
ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ကားစီးၿပီးေတာ့ ကားဆရာက “ ညီေလး….၊ မင္း
ဆင္းမယ့္ မွတ္တိုင္က ေရွ႕ ႏွစ္မွတ္တိုင္ဆိုရင္ေရာက္ ေတာ့မယ္ေနာ္”တဲ့ ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း လွဳပ္လွဳပ္ရြရြ နဲ႔ ဆင္းဖို႔ ready လုပ္ထားရတယ္။
ဆင္းခါနီးေတာ့ …. ကားဆရာၾကီးကို စပ္စုၿပီးေမးလိုက္ေသးတယ္ “ အကို ၊ ဆရာၾကီး မင္းသိခၤ ရဲ႕ ၿခံက ဘယ္နားမွာလည္းဗ်”( ကၽြန္ေတာ္ ေဗဒင္တို႔ ဂမၻီရ တို႔ေတာ့ ၀ါသနာမပါ၊ ဒါေပမယ့္ ဆရာၾကီး ရဲ႕ စာေတြဖတ္ဖူးေတာ့ ဆရာၾကီးရဲ႕ အေၾကာင္းကိုေတာ့စိတ္၀င္စားပါတယ္ )။ “ေအာ္… သူ႔ၿခံက ၿမိဳ႕ အထြက္နားေလးမွာကြ၊ မင္းဆင္းရမွာက ၿမိဳ႕ အ၀င္ ၊ နည္းနည္းေတာ့ လွမ္းတယ္ ညီရ… ” ကားဆရာက စကားေၿပာခ်ိဳသာပါတယ္။ သူ႔စကားေၿပာသံ ၾကည့္ရတာ သူမ်ားကို ကူညီခ်င္စိတ္ရွိတဲ့ပံုပဲ။
“ ညီေရ.. ဒီမွတ္တိုင္ပဲကြ၊ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ဆင္းညီ ၊ ေအးေအးေဆးေဆးသာ လုပ္ ကိစၥ မရွိဘူး” တဲ့ ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း “ ဟုတ္ကဲ့ အကို၊ ေက်းဇူးပဲခင္ဗ် ၊ သြားလိုက္မယ္ခင္ဗ်” စသည္ၿဖင့္ မ်က္ႏွာကို အခ်ိဳသာဆံုး အေနအထားေရာက္ေအာင္ ထားၿပီး ႏွဳတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါ ဒီလိုမ်ိဳး အၿဖစ္အပ်က္ေလးေတြက လည္း ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလွတယ္။လူအခ်င္းခ်င္း ေလးစားတတ္တဲ့ အက်င့္က လူတိုင္းမွာသာရွိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲေနာ္ …… ။
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အစ္မအိမ္ကို ေတာင္ေမးေၿမာက္ေမးနဲ႔ ေရာက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေတာ့ မနက္ ၁၀နာရီခြဲ ပဲရွိေသးတယ္။ ထမင္းမက်က္ေသးဘူးတဲ့ ။
ဟီဟိ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ္ လာမွာဆိုၿပီး အထူးဟင္းလ်ာေတြ ခ်က္ထားတယ္တဲ့
“ ၀က္သားနဲ႔ မရမ္းသီး၊ မွ်စ္နဲ႔ပဲ ၊ ပဲဟင္းခ်ိဳ၊ ပုန္းရည္ၾကီးနဲ႔၀က္သား၊ကုန္းေဘာင္ၾကီးေၾကာ္” တဲ့။ သိပ္မၾကာပါဘူး ၊ ခဏေလာက္ေစာင့္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ ဟင္းေတြက က်က္ၿပီ။ ဒါနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား အားရပါးရစားၾကတယ္ ။
ထမင္းစားၿပီးေတာ့ အေအးေတြ ဘာေတြတိုက္ေသးတယ္ ။ ၿပီးေတာ့ အားရပါးရေလပန္းေတာ့တာပဲ ။ ကၽြန္ေတာ္ က မနည္းမွီေအာင္ ေခါင္းလိုက္ညိမ့္ေနရတယ္(သူ႔စကားကုိ ေထာက္ခံေၾကာင္း) ။ သူေမာမေမာ ေတာ့မသိ ၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လည္ပင္းေတြေတာင္ ေညာင္းလာသလိုပဲ ။
ေပ်ာ္ဖို႔ေတာ့ေကာင္းတယ္။
အရင္က ကၽြန္ေတာ့္ ဒီလိုရင္းရင္း ႏွီးႏွီး မေနၾကဘူး။ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားေၿပာတယ္မရွိ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း စကားေၿပာရမွာ ပ်င္းတာနဲ႔ မေၿပာ ။ ဒီလိုနဲ႔ အခုမွ အားရပါးရ ေၿပာၿဖစ္ၾကေတာ့တယ္။ အဓိကအေၾကာင္းအရင္း ကေတာ့ သူတစ္ေယာက္ထဲ ဆိုေတာ့ စကားေၿပာရမယ့္လူ မရွိလို႔ ေခၚၿပီး နားပူေပးတာ ဟီဟိ။
ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ၿပန္ခါနီး ေၿပာလိုက္ေသးတယ္ “ ေနာက္အပတ္ အားရင္လည္း လာခဲ့ပါအံုးဟာ၊ ငါ့တစ္ေယာက္ထဲ ပ်င္းလြန္းလို႔ပါ ” တဲ့။ အရင္ကဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္က
သူနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘာခံစားခ်က္မွ မရွိ။ အခုေတာ့ သနားသလိုလို ၿဖစ္လာတယ္။
ၿပန္အထိ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနာက္အပတ္ လာဖို႔ ပဲ ေၿပာေနတယ္။ “ အားလို႔ရွိရင္ေတာ့ လာခဲ့မယ္ေလ …..” ကၽြန္ေတာ္လည္း ၀ိနည္းလြတ္ေၿဖခဲ့ရတယ္ ။ ရမ္းၿပီးေတာ့ ကတိ မေပးရဲဘူးေလ ။ေတာ္ေန မလာၿဖစ္ခဲ့ ရင္ ေၿပာလို႔ၿပီးမွာ မဟုတ္ဘူး ။
ေကာင္းပါတယ္………… ။ အရင္က ခပ္စိမ္းစိမ္း ေနလာခဲ့ၾကတာ ။ အခု လို တရင္းတႏွီး နဲ႔ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ဆိုေတာ့ ၀မ္းသာစရာေပါ့ ။
ဒီလိုနဲ႔ ဘက္စ္ကားနဲ႔ ပဲ ရန္ကုန္ကို ၿပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အၿပန္ခရီး မွာေတာ့ အသြားနဲ႔ မတူေတာ့တာအမွန္ပင္ ။ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ပီတိေလးကို ပါဆယ္ထုတ္ေပးလိုက္တယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕ ။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရဲ႕ ခရီးစဥ္အေၾကာင္းကို သံုးသပ္ၾကည့္မိတယ္။ အခ်ည္းႏွီးမၿဖစ္ခဲ့တာေတာ့ေသခ်ာသည္ ။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေမာင္ႏွမၿပန္လည္ သင့္ၿမတ္ေရး ခရီးစဥ္ဟာ ေအာင္ၿမင္စြာ အဆံုးသတ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္ ။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုယ္စားလွယ္ မဟုတ္ ပါ ။
ခရီးစဥ္ အတြက္ အစီအစဥ္ဆြဲ ရတာ။
အစ္မ လို႔ သာ ေၿပာတယ္ ၊ တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကုိယ္ စကားကို ၂ နာရီၿပည့္ေအာင္မေၿပာဖူးဘူး ။ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး လည္း မရွိလွဘူးေပါ့။တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခပ္စိမ္းစိမ္း ပဲ။
သြားၿဖစ္မလို မသြားၿဖစ္မလိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ေတာ့ သြားဖို႔ဆံုးၿဖတ္လုိက္တယ္ ( ထမင္းေတြဘာေတြ ခ်က္ေကၽြးမယ္ဆိုလို႔ :P ) ။ မနက္ ၈ နာရီေလာက္ကတည္းက ကားဂိတ္မွာ ကားေစာင့္ေနရတာ ။ ကားကတစ္စီးမွ မေတြ႔ ။ ဒါနဲ႔ ဖုန္းထက္ဆက္လိုက္ရေသးတယ္ ။ “ ဟိုင္းလက္ ေတြစီး ေနာ္ ၊ ဒိအၿပင္ကားေတြမစီးနဲ႔ ၾကာတယ္” တဲ့ ။
ဒါနဲ႔ သူေၿပာတဲ့ကားကိုေစာင့္ေန တာ ၉ နာရီ ေက်ာ္သြားတယ္။ ကားဂိတ္က ကြမ္းယာသည္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို မသကၤာ သလိုလို နဲ႔ ၾကည့္ေနၾကၿပီ(ဒီေကာင္
ဘာမ်ားေခ်ာင္းေနလဲ ဆိုၿပီးေတာ့ :P ) ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကာေတာ့ရွက္လာတာနဲ႔ ဟိုနားေရႊ႕ထိုင္ ဒီနားေရႊ႕ထုိုင္လုပ္ေနရတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ကားက ေရာက္လာပါေလေရာဗ်ာ ။
ဟဲဟဲ ဘာေၿပာေကာင္းမလဲ ၀မ္းသာ သြားတာေပါ့ ။
“ ေမွာ္ဘီကားလားဗ်” ကားဒရိုင္ဘာ နား ကပ္ၿပီးေမးလိုက္ေတာ့ ။ ကားဆရာက ပါးစပ္ကေတာင္ၿပန္မေၿဖဘူး ၊ လက္ဟန္ေၿခဟန္နဲ႔ တက္ခိုင္းေတာ့တာပဲ(ကြမ္းယာစားထားလို႔လားမသိ)။
“ ေရွ႕ခန္းကရလားဗ်” ။
ဒါလည္း ပါးစပ္က ၿပန္မေၿဖ၊ ဇြတ္တက္ခိုင္းေနတယ္(ေနာက္က က်ားလိုက္ေနလားမသိ) ။
ေနာက္ခန္းကမစီး တာတၿခားေၾကာင့္မဟုတ္။ ကိုယ္မေရာက္ဘူးတဲ့ ေနရာဆိုေတာ့ ဒရိုက္ဘာ နားကပ္ၿပီး တတြတ္တြတ္ေမးေနမွ ၊ ဒီလုိမွမဟုတ္ရင္ ပါခ်င္ရာပါသြားမွာစိုးလို႔။
ဒီလိုနဲ႔ ကားေရွ႕ခန္းက အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ လိုက္လာခဲ့တယ္။
ကားဆရာက အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ပုိက္ဆံမေတာင္းေသးဘူးဗ် ။ တစ္ဂိတ္ၿပီးတစ္ဂိတ္သာၿဖတ္လာတယ္ ပိုက္ဆံက အခုထိမေတာင္းေသးဘူး။ ၾကာေတာ့သံသယ ရွိလာၿပီ။ ကားရဲ႕ ဆိုင္းဘုတ္က ဘာတဲ့ “ ၿပည့္စြမ္းအား” ဆိုလား။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီလူက အေကာင္ၾကီးသားသမီး နဲ႔လူမွားၿပီး ပိုက္ဆံမေတာင္းတာလား ။ အာ… ဒါေတာ့မၿဖစ္ႏိုင္ဘူး ဘာလုိ႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရုပ္က အဲဒီလို သာေပါင္းညာစား ရုပ္မွ မဟုတ္တာ :P။
အင္း…… ဒီလိုဆိုရင္ ဥပတိရုပ္က ခန္႔လြန္းလို႔ ၾကည္ညိဳပါတယ္ဆိုၿပီး မေတာင္းရဲတာလား (ကိုၿဖိဳးစကီး ကေတာ့ေၿပာတယ္ ကေလးမသာရုပ္တဲ့ :P )။ ဒါကလည္းမၿဖစ္ႏိုင္ဘူး ။
သူေတာင္းမွ ေပးရင္ေကာင္းမလား ကိုယ္က စေပးရင္ ေကာင္းမလား ဆိုၿပီး တစ္လမ္းလံုး စဥ္းစားေနတာ။ သူက အလားစီး ပါလို႔ ေၿပာရင္ေတာင္ ကိုယ္က မစီးခ်င္တာအမွန္။ သူမ်ားဆီက လူေပၚလူေဇာ္လုပ္ ၿပီး ဘာကိုမွ မလိုခ်င္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ပိုက္ဆံ အိတ္ထုတ္ၿပီး ေပးဖို႔ၿပင္ လိုက္ေတာ့တယ္။
“ အကိုေရ ကားခက ဘယ္ေလာက္လဲဗ်”
“ ၈၀၀ ပါညီ”
ကဲ နည္းနည္းေတာ့အသက္ရွဴေခ်ာင္သြားၿပီ။
“ ခရီးက ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀း က်န္ေသးလားခင္ဗ်” ၊
“ ေအးညီ.. ေတာ္ေတာ္ေ၀းေသးတယ္” တဲ့။ အခုမွ စိတ္ထဲေပါ့သြားတယ္။
“ ကၽြန္ေတာ္က ဒီဘက္ေတြ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးဘူးခင္ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ မသိလို႔ေမးၾကည့္တာပါ။ အင္း… ဒါနဲ႔ အခုဘယ္ေရာက္ေနတာလဲဗ်” ၊
“အခု ေထာက္ၾကန္႔ ေက်ာ္ေက်ာ္ ပဲရွိေသးတယ္ညီ၊ ေတာ္ေတာ္သြားရအံုးမွာ” တဲ့။
ေအာ္….. ဒီလိုေတာ့လည္း ကားဆရာ က သေဘာေကာင္းသား ။
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း စကားမေၿပာဘဲ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေငးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေငးေနမိတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဆို လူေတြနဲ႔ ဘက္စ္ကားေတြနဲ႔ ပဲ ရွဳပ္ေထြးေနတယ္ ၊ အခု ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ၿမင္ကြင္းက ေၿပာင္းသြားၿပီ။ စိမ္းစိမ္းစိုစို သစ္ပင္ေတြ ၊ သဘာ၀က်က် ၿမင္ကြင္း ေတြနဲ႔ ဆိုေတာ့ သိပ္ၾကည့္ လို႔ေကာင္းတာပဲ။
တခ်ိဳ႕ေနရာမွာ သစ္ပင္ေတြ က အုပ္မွိဳင္းေနတယ္။ တခ်ိဳ႕ေနရာမွာ ကေလးေတြ လမ္းေဘးမွာ အပူအပင္ကင္းစြာ ေဆာ့ကစားေနတယ္။ တခ်ိဳ႕ေနရာမွာ ဟင္းရြက္ေတြတင္ထားတဲ႔ စက္ဘီးေတြနဲ႔ ေစ်းသည္ေတြ ။ ၾကည္ေနရတာ ၾကည္ႏူးစရာေတာ့ ေကာင္းသား။
ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ကားစီးၿပီးေတာ့ ကားဆရာက “ ညီေလး….၊ မင္း
ဆင္းမယ့္ မွတ္တိုင္က ေရွ႕ ႏွစ္မွတ္တိုင္ဆိုရင္ေရာက္ ေတာ့မယ္ေနာ္”တဲ့ ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း လွဳပ္လွဳပ္ရြရြ နဲ႔ ဆင္းဖို႔ ready လုပ္ထားရတယ္။
ဆင္းခါနီးေတာ့ …. ကားဆရာၾကီးကို စပ္စုၿပီးေမးလိုက္ေသးတယ္ “ အကို ၊ ဆရာၾကီး မင္းသိခၤ ရဲ႕ ၿခံက ဘယ္နားမွာလည္းဗ်”( ကၽြန္ေတာ္ ေဗဒင္တို႔ ဂမၻီရ တို႔ေတာ့ ၀ါသနာမပါ၊ ဒါေပမယ့္ ဆရာၾကီး ရဲ႕ စာေတြဖတ္ဖူးေတာ့ ဆရာၾကီးရဲ႕ အေၾကာင္းကိုေတာ့စိတ္၀င္စားပါတယ္ )။ “ေအာ္… သူ႔ၿခံက ၿမိဳ႕ အထြက္နားေလးမွာကြ၊ မင္းဆင္းရမွာက ၿမိဳ႕ အ၀င္ ၊ နည္းနည္းေတာ့ လွမ္းတယ္ ညီရ… ” ကားဆရာက စကားေၿပာခ်ိဳသာပါတယ္။ သူ႔စကားေၿပာသံ ၾကည့္ရတာ သူမ်ားကို ကူညီခ်င္စိတ္ရွိတဲ့ပံုပဲ။
“ ညီေရ.. ဒီမွတ္တိုင္ပဲကြ၊ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ဆင္းညီ ၊ ေအးေအးေဆးေဆးသာ လုပ္ ကိစၥ မရွိဘူး” တဲ့ ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း “ ဟုတ္ကဲ့ အကို၊ ေက်းဇူးပဲခင္ဗ် ၊ သြားလိုက္မယ္ခင္ဗ်” စသည္ၿဖင့္ မ်က္ႏွာကို အခ်ိဳသာဆံုး အေနအထားေရာက္ေအာင္ ထားၿပီး ႏွဳတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါ ဒီလိုမ်ိဳး အၿဖစ္အပ်က္ေလးေတြက လည္း ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလွတယ္။လူအခ်င္းခ်င္း ေလးစားတတ္တဲ့ အက်င့္က လူတိုင္းမွာသာရွိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲေနာ္ …… ။
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အစ္မအိမ္ကို ေတာင္ေမးေၿမာက္ေမးနဲ႔ ေရာက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေတာ့ မနက္ ၁၀နာရီခြဲ ပဲရွိေသးတယ္။ ထမင္းမက်က္ေသးဘူးတဲ့ ။
ဟီဟိ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ္ လာမွာဆိုၿပီး အထူးဟင္းလ်ာေတြ ခ်က္ထားတယ္တဲ့
“ ၀က္သားနဲ႔ မရမ္းသီး၊ မွ်စ္နဲ႔ပဲ ၊ ပဲဟင္းခ်ိဳ၊ ပုန္းရည္ၾကီးနဲ႔၀က္သား၊ကုန္းေဘာင္ၾကီးေၾကာ္” တဲ့။ သိပ္မၾကာပါဘူး ၊ ခဏေလာက္ေစာင့္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ ဟင္းေတြက က်က္ၿပီ။ ဒါနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား အားရပါးရစားၾကတယ္ ။
ထမင္းစားၿပီးေတာ့ အေအးေတြ ဘာေတြတိုက္ေသးတယ္ ။ ၿပီးေတာ့ အားရပါးရေလပန္းေတာ့တာပဲ ။ ကၽြန္ေတာ္ က မနည္းမွီေအာင္ ေခါင္းလိုက္ညိမ့္ေနရတယ္(သူ႔စကားကုိ ေထာက္ခံေၾကာင္း) ။ သူေမာမေမာ ေတာ့မသိ ၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လည္ပင္းေတြေတာင္ ေညာင္းလာသလိုပဲ ။
ေပ်ာ္ဖို႔ေတာ့ေကာင္းတယ္။
အရင္က ကၽြန္ေတာ့္ ဒီလိုရင္းရင္း ႏွီးႏွီး မေနၾကဘူး။ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားေၿပာတယ္မရွိ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း စကားေၿပာရမွာ ပ်င္းတာနဲ႔ မေၿပာ ။ ဒီလိုနဲ႔ အခုမွ အားရပါးရ ေၿပာၿဖစ္ၾကေတာ့တယ္။ အဓိကအေၾကာင္းအရင္း ကေတာ့ သူတစ္ေယာက္ထဲ ဆိုေတာ့ စကားေၿပာရမယ့္လူ မရွိလို႔ ေခၚၿပီး နားပူေပးတာ ဟီဟိ။
ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ၿပန္ခါနီး ေၿပာလိုက္ေသးတယ္ “ ေနာက္အပတ္ အားရင္လည္း လာခဲ့ပါအံုးဟာ၊ ငါ့တစ္ေယာက္ထဲ ပ်င္းလြန္းလို႔ပါ ” တဲ့။ အရင္ကဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္က
သူနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘာခံစားခ်က္မွ မရွိ။ အခုေတာ့ သနားသလိုလို ၿဖစ္လာတယ္။
ၿပန္အထိ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနာက္အပတ္ လာဖို႔ ပဲ ေၿပာေနတယ္။ “ အားလို႔ရွိရင္ေတာ့ လာခဲ့မယ္ေလ …..” ကၽြန္ေတာ္လည္း ၀ိနည္းလြတ္ေၿဖခဲ့ရတယ္ ။ ရမ္းၿပီးေတာ့ ကတိ မေပးရဲဘူးေလ ။ေတာ္ေန မလာၿဖစ္ခဲ့ ရင္ ေၿပာလို႔ၿပီးမွာ မဟုတ္ဘူး ။
ေကာင္းပါတယ္………… ။ အရင္က ခပ္စိမ္းစိမ္း ေနလာခဲ့ၾကတာ ။ အခု လို တရင္းတႏွီး နဲ႔ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ဆိုေတာ့ ၀မ္းသာစရာေပါ့ ။
ဒီလိုနဲ႔ ဘက္စ္ကားနဲ႔ ပဲ ရန္ကုန္ကို ၿပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အၿပန္ခရီး မွာေတာ့ အသြားနဲ႔ မတူေတာ့တာအမွန္ပင္ ။ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ပီတိေလးကို ပါဆယ္ထုတ္ေပးလိုက္တယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕ ။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရဲ႕ ခရီးစဥ္အေၾကာင္းကို သံုးသပ္ၾကည့္မိတယ္။ အခ်ည္းႏွီးမၿဖစ္ခဲ့တာေတာ့ေသခ်ာသည္ ။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေမာင္ႏွမၿပန္လည္ သင့္ၿမတ္ေရး ခရီးစဥ္ဟာ ေအာင္ၿမင္စြာ အဆံုးသတ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္ ။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုယ္စားလွယ္ မဟုတ္ ပါ ။
Thursday, January 1, 2009
ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ နံၿပား တစ္ခ်ပ္
ကၽြန္ေတာ္ နံၿပား ၾကိဳက္ပါ သည္ ။
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ၾကည္ႏူး ခြင့္ရတိုင္း နံၿပားကို စားပါသည္။ စိတ္ညစ္ တဲ့ အခါမွာလည္းစားပါသည္ ။
ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀ က ေဘာ္ဒါေဆာင္မွာ ေနရပါသည္ ။ ေဘာ္ဒါ ေဆာင္ က တစ္ပါတ္ တြင္ ရွစ္ ရက္ ေလာက္ ဟင္း မေကာင္းတတ္ပါ ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အၿပင္က အစားအစာ ေတြကိုပဲ စားရပါသည္ ။ အၿပင္ မွာစား သည္ကလည္း ေထြေထြထူးထူး မဟုတ္ နံၿပား ကို သာ ထမင္းလို စားပါသည္။
မွတ္မွတ္ရရ ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အေဆာင္မွဴးက “ ၿမန္မာ ၿပည္မွာ ငါသိ သေလာက္ နံၿပားကို ၾကိဳက္တာဆိုလို႔ မင္းရယ္ ၊ ဒိုးလံုးရယ္ ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရယ္ သံုးေယာက္ ပဲ ေတြ႔ဖူး တယ္ ” လို႔ ေနာက္ေၿပာင္ သလိုလို နဲ႔ ေၿပာဖူးပါသည္ ။ သူ မေၿပာလည္း ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳက္ပါသည္ ။ သူေၿပာလည္း ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳက္ပါသည္ ။
ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ ( ၅ ႏွစ္ အရြယ္ ေလာက္) က အေဖ နဲ႔ အတူ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ပါသည္ ။ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ က ပံုပန္းသြင္ၿပင္အားၿဖင့္ ၿခဴခ်ာလွပါသည္ ။ ႏွဳတ္ခမ္းပဲ့ ေနေသာ ခြက္ၿဖင့္ လက္ဖက္ရည္ ထည့္ထားၿပီး ၊ ေအာက္နား တြင္လည္း ဂ်ီး မ်ား စြန္းထင္းေနပါသည္ ။ သည္ လက္ဖက္ရည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေသာက္ခ်င္စိတ္မရွိပါ ။ အေဖက လည္း “ သားသား လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ေလကြာ ၊ ေအးကုန္လိမ့္မယ္ ” လို႔ ေၿပာပါသည္ ။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ မေသာက္ပါ ။ “ အေဖပဲ ေၿပာတယ္ေလ …. ၊ မသန္႔ရွင္းတဲ့ခြက္ နဲ႔ထည့္ထားတာေတြ မစား မေသာက္ရဘူးဆို ” လို႔ ၿပန္ၿပီး ေမးေတာ့ ၊ အေဖက “ သားသား မင္း ဂ်ီးမမ်ား နဲ႔ ဒါ အိမ္မဟုတ္ဘူး ကြ ” ဆိုၿပီး ေလသံမာမာ နဲ႔ ေအာ္ခဲ့ပါသည္ ။
အဲဒီတုန္း က “ လူၾကီးဆို တာ အခုတစ္မ်ိဳး ေတာ္ၾကာတစ္မ်ိဳး၊ သူတို႔ စိတ္ၾကိဳက္လုပ္ ၿပီး ၊သူတို႔ ေၿပာသမွ် ေခါင္း ညိတ္ ခိုင္းတတ္ပါလား ” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ကေလး လို ၿမင္ခဲ့မိ ပါသည္ ။
အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္ မေသာက္ခဲ့ပါ ။ နံၿပားသာ ၀ယ္ ေကၽြးခုိင္းခဲ့ပါသည္ ။ အဲဒီကတည္း က ကၽြန္ေတာ္ နံၿပား ၾကိဳက္ခဲ့ပါသည္ ။
ကၽြန္ေတာ္ ရွစ္တန္း ေလာက္ က စိတ္ကူး ေပါက္လုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အတူထိုင္ဖူးပါသည္ ။ ေယာကၤ်ားေလးသူငယ္ခ်င္း ၊ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္း အားလံုးေပါင္း ၆ ေယာက္ေလာက္ ထိုင္ပါသည္ ။ အားလံုးက လက္ဖက္ရည္ ေသာက္သလို ကၽြန္ေတာ္လည္း လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ခဲ့ပါသည္ ။ ခြက္ သန္႔မသန္႔ သတိ မထားမိေတာ့ပါ ။ ေယာကၤ်ားေလးသူငယ္ခ်င္း ေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နံၿပားၾကိဳက္တတ္ တာကို သိၾကသည္ ။ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းေတြက ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နံၿပား ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္စား တာကို ရယ္တဲ့လူကရယ္ ၾကၿပီး ေၿပာင္တဲ့လူကေၿပာင္ၾကပါသည္ ။
ေၾသာ္ ……. သူတို႔ ဘာလို႔ရယ္ၾကပါလိမ့္ ? ။
သူတို႔ ရယ္သည္ၿဖစ္ေစ ၊ ေၿပာင္သည္ၿဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္ နံၿပားကို ဆက္ စားပါသည္ ။ ဆက္စားပါမည္ ။
ဟို တစ္ေန႔ညေန ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ အစ္ကိုတစ္ေယာက္( ေဆြမ်ိဳးမေတာ္ပါ) နဲ႔ လူစည္ကား တဲ့ လမ္းေဘးက ခပ္ညစ္ညစ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ၿဖစ္ၾကပါသည္ ။ အဲဒီအစ္ကို က လက္ဖက္ရည္ နဲ႔ ၾကက္ဥ အကာက်က္ တစ္လံုးမွာပါသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း လက္ဖက္ရည္နဲ႔ နံၿပား ေပ်ာ့ေပ်ာ့ တစ္ခ်ပ္ မွာ ပါသည္ ။
ခဏ ၾကာေတာ့ ႏွဳတ္ခမ္းပဲ့ ေန သည့္အၿပင္ ၊ ေဘးတြင္လည္း အက္ ေၾကာင္း အရာ ပါေသာ ခြက္ ၿဖင့္ လက္ဖက္ရည္ လာ ခ်ေပးပါသည္ ။ ဟို အကို ကေတာ့မသိ ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ကေတာ့ သတိထားမိ ပါသည္ ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ီး မမ်ားေတာ့ပါ ။ ခြက္ ကို မေသာက္ဘဲ ၊ ခြက္ထဲက လက္ဖက္ရည္ကို ေသာက္ တတ္ လာပါသည္ ။
နံၿပား လည္း စားဆဲ ပါ ။
ကိုဒိုးလံုး ရဲ႕ သီခ်င္းထဲ က လို မနက္မိုးလင္းတိုင္း နံၿပားလာပို႔ တဲ့ မိန္းကေလး ေရ … !
ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ လည္း ပဲၿပဳတ္ နဲ႔ နံၿပား နံနက္ တိုင္း ပို႔ေပးပါလားဗ်ာ !
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ၾကည္ႏူး ခြင့္ရတိုင္း နံၿပားကို စားပါသည္။ စိတ္ညစ္ တဲ့ အခါမွာလည္းစားပါသည္ ။
ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀ က ေဘာ္ဒါေဆာင္မွာ ေနရပါသည္ ။ ေဘာ္ဒါ ေဆာင္ က တစ္ပါတ္ တြင္ ရွစ္ ရက္ ေလာက္ ဟင္း မေကာင္းတတ္ပါ ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အၿပင္က အစားအစာ ေတြကိုပဲ စားရပါသည္ ။ အၿပင္ မွာစား သည္ကလည္း ေထြေထြထူးထူး မဟုတ္ နံၿပား ကို သာ ထမင္းလို စားပါသည္။
မွတ္မွတ္ရရ ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အေဆာင္မွဴးက “ ၿမန္မာ ၿပည္မွာ ငါသိ သေလာက္ နံၿပားကို ၾကိဳက္တာဆိုလို႔ မင္းရယ္ ၊ ဒိုးလံုးရယ္ ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရယ္ သံုးေယာက္ ပဲ ေတြ႔ဖူး တယ္ ” လို႔ ေနာက္ေၿပာင္ သလိုလို နဲ႔ ေၿပာဖူးပါသည္ ။ သူ မေၿပာလည္း ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳက္ပါသည္ ။ သူေၿပာလည္း ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳက္ပါသည္ ။
ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ ( ၅ ႏွစ္ အရြယ္ ေလာက္) က အေဖ နဲ႔ အတူ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ပါသည္ ။ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ က ပံုပန္းသြင္ၿပင္အားၿဖင့္ ၿခဴခ်ာလွပါသည္ ။ ႏွဳတ္ခမ္းပဲ့ ေနေသာ ခြက္ၿဖင့္ လက္ဖက္ရည္ ထည့္ထားၿပီး ၊ ေအာက္နား တြင္လည္း ဂ်ီး မ်ား စြန္းထင္းေနပါသည္ ။ သည္ လက္ဖက္ရည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေသာက္ခ်င္စိတ္မရွိပါ ။ အေဖက လည္း “ သားသား လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ေလကြာ ၊ ေအးကုန္လိမ့္မယ္ ” လို႔ ေၿပာပါသည္ ။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ မေသာက္ပါ ။ “ အေဖပဲ ေၿပာတယ္ေလ …. ၊ မသန္႔ရွင္းတဲ့ခြက္ နဲ႔ထည့္ထားတာေတြ မစား မေသာက္ရဘူးဆို ” လို႔ ၿပန္ၿပီး ေမးေတာ့ ၊ အေဖက “ သားသား မင္း ဂ်ီးမမ်ား နဲ႔ ဒါ အိမ္မဟုတ္ဘူး ကြ ” ဆိုၿပီး ေလသံမာမာ နဲ႔ ေအာ္ခဲ့ပါသည္ ။
အဲဒီတုန္း က “ လူၾကီးဆို တာ အခုတစ္မ်ိဳး ေတာ္ၾကာတစ္မ်ိဳး၊ သူတို႔ စိတ္ၾကိဳက္လုပ္ ၿပီး ၊သူတို႔ ေၿပာသမွ် ေခါင္း ညိတ္ ခိုင္းတတ္ပါလား ” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ကေလး လို ၿမင္ခဲ့မိ ပါသည္ ။
အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္ မေသာက္ခဲ့ပါ ။ နံၿပားသာ ၀ယ္ ေကၽြးခုိင္းခဲ့ပါသည္ ။ အဲဒီကတည္း က ကၽြန္ေတာ္ နံၿပား ၾကိဳက္ခဲ့ပါသည္ ။
ကၽြန္ေတာ္ ရွစ္တန္း ေလာက္ က စိတ္ကူး ေပါက္လုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အတူထိုင္ဖူးပါသည္ ။ ေယာကၤ်ားေလးသူငယ္ခ်င္း ၊ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္း အားလံုးေပါင္း ၆ ေယာက္ေလာက္ ထိုင္ပါသည္ ။ အားလံုးက လက္ဖက္ရည္ ေသာက္သလို ကၽြန္ေတာ္လည္း လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ခဲ့ပါသည္ ။ ခြက္ သန္႔မသန္႔ သတိ မထားမိေတာ့ပါ ။ ေယာကၤ်ားေလးသူငယ္ခ်င္း ေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နံၿပားၾကိဳက္တတ္ တာကို သိၾကသည္ ။ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းေတြက ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နံၿပား ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္စား တာကို ရယ္တဲ့လူကရယ္ ၾကၿပီး ေၿပာင္တဲ့လူကေၿပာင္ၾကပါသည္ ။
ေၾသာ္ ……. သူတို႔ ဘာလို႔ရယ္ၾကပါလိမ့္ ? ။
သူတို႔ ရယ္သည္ၿဖစ္ေစ ၊ ေၿပာင္သည္ၿဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္ နံၿပားကို ဆက္ စားပါသည္ ။ ဆက္စားပါမည္ ။
ဟို တစ္ေန႔ညေန ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ အစ္ကိုတစ္ေယာက္( ေဆြမ်ိဳးမေတာ္ပါ) နဲ႔ လူစည္ကား တဲ့ လမ္းေဘးက ခပ္ညစ္ညစ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ၿဖစ္ၾကပါသည္ ။ အဲဒီအစ္ကို က လက္ဖက္ရည္ နဲ႔ ၾကက္ဥ အကာက်က္ တစ္လံုးမွာပါသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း လက္ဖက္ရည္နဲ႔ နံၿပား ေပ်ာ့ေပ်ာ့ တစ္ခ်ပ္ မွာ ပါသည္ ။
ခဏ ၾကာေတာ့ ႏွဳတ္ခမ္းပဲ့ ေန သည့္အၿပင္ ၊ ေဘးတြင္လည္း အက္ ေၾကာင္း အရာ ပါေသာ ခြက္ ၿဖင့္ လက္ဖက္ရည္ လာ ခ်ေပးပါသည္ ။ ဟို အကို ကေတာ့မသိ ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ကေတာ့ သတိထားမိ ပါသည္ ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ီး မမ်ားေတာ့ပါ ။ ခြက္ ကို မေသာက္ဘဲ ၊ ခြက္ထဲက လက္ဖက္ရည္ကို ေသာက္ တတ္ လာပါသည္ ။
နံၿပား လည္း စားဆဲ ပါ ။
ကိုဒိုးလံုး ရဲ႕ သီခ်င္းထဲ က လို မနက္မိုးလင္းတိုင္း နံၿပားလာပို႔ တဲ့ မိန္းကေလး ေရ … !
ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ လည္း ပဲၿပဳတ္ နဲ႔ နံၿပား နံနက္ တိုင္း ပို႔ေပးပါလားဗ်ာ !
Subscribe to:
Posts (Atom)
