ကၽြန္ေတာ္ “ရွိ” ေသာ မိုးရာသီႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ “သိ” ေသာ မိုးရာသီ

ျပတင္းေပါက္ က တဆင့္ ေသးေသးေျပာက္ေျပာက္ ၾကယ္ကေလး ေလး၊ငါး ခု ၀ါးတ၀ိုးျမင္ေနရသည္။
ျပတင္းေပါက္ က တဆင့္ ေျမသင္းနံ႔ ႏွင့္အတူ ေလႏုေအးေတြ ေျခသံတိတ္တဆိတ္နဲ႕ ၀င္လာၾကသည္။
ထိုေန႔က မိုးရြာဧ။္ ။

မိုးရြာထဲတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ ေရေႏြးၾကမ္းတအိုး ႏွင့္ ေစာင္ပါးပါးတထည္ ကို အလိုရွိလွဧ။္ ။

“မိုး” ႏွင့္အတူ “ေလ” သည္လည္း အနည္းငယ္ျပင္းထန္ သည္။ထိုကဲ့သို႔ေသာ မိုးရြာထဲ တေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ျခင္း ကို အႏၱရာယ္မ်ားသည္ ဟု ဆိုၾကေသာ္လည္း “မသိျခင္းတရား” ဧ။္ အႏၱရာယ္ကိုေတာ့ မည္သို႔ေသာသူက ေၾကာက္ရြံ႕ စိုးရိမ္ၾကမည္နည္း။

မိုးေရ စိုရႊဲေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာသည္ ေအးျမေနဧ။္ ။ ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္ေနေသာ လမ္းမေပၚတြင္ မိုးရြာေသာေၾကာင့္လားမသိ လူမရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္၀ိဥာဥ္သည္လည္း ေအးျမေနဧ။္ ။
မိုးရြာထဲတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရျခင္းဧ။္ အရသာကို သိလုိပါက ကိုယ္တိုင္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကည့္ျခင္းျဖင့္သာ သိႏိုင္ဧ။္ ။ ႏွဳတ္ျဖင့္ တဆင့္ျပန္ေျပာျပျခင္းသည္ လည္းေကာင္း၊ စာျဖင့္ တဆင့္ျပန္ေဖာ္ျပျခင္းသည္လည္းေကာင္း ခံစားမွဳကို တိက်စြာ ျပန္လည္ မေပးေဆာင္ႏိုင္။

မိုးရာသီ တြင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လိုအပ္မည္ဟုထင္ေသာ အရာမ်ားကို အနီးစပ္ဆံုး ေတြးၾကည့္မိဧ။္ ။
ေခါက္ထီးတလက္ ႏွင့္ ရာဘာဖိနပ္ လား?
ေစာင္ပါးပါးတထည္ ႏွင့္ စံုေထာက္၀တၳဳ လား?
ပန္းဆိုးတန္းက လက္ဖက္ရည္ က်က်တခြက္ ႏွင့္ ေရစိုေနတဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္း လား?
ေရေႏြးၾကမ္း ႏွင့္ နံျပားေပ်ာ့ေပ်ာ့တခ်ပ္ လား?
အတိႆရရာသီ ကဗ်ာစာအုပ္ ႏွင့္ ပဒီးပဒါးစကားေတြ လား?

ကၽြန္ေတာ့္ဧ။္ သိမွဳနယ္ပယ္တြင္ ရွိေသာ မိုးရာသီဧ။္ မိုးေရခ်ိန္လက္မမ်ားကို တိုင္းရာ၌
-ကၽြန္ေတာ့္ဆံပင္ ႏွင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအနားတြင္စိုစြတ္ေနေသာ ေရပမာဏျဖင့္လည္းေကာင္း
-မိုးေရေၾကာင့္ လွပေနေသာ သစ္ပင္တို႔ဧ။္ စိမ္းစိုမွဳျဖင့္လည္းေကာင္း
-ဖါးေအာ္သံ တို႔ျဖင့္ လည္းေကာင္း တိုင္းတာပါမည္။

ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ဝိဥာဥ္ စိုစြတ္ရန္အတြက္ လိုအပ္ေသာ မိုးေရခ်ိန္လက္မ ပမာဏကို ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပင္ မသိႏိုင္ပါ။