ကုကၠိဳရြက္ ႏွင့္ အတူ ေ၀့၀ဲက်သြားေသာ ေႏြညမ်ား

လေရာင္ ေအာက္က ကြပ္ပ်စ္ ေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၀ိုင္းဖြဲ႕ ထိုင္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။ ညမ်ားစြာ….
အတိအက် ဆိုေသာ္.. ေႏြညမ်ားစြာ။

ကေလးဘ၀မွာေတာ့ နားမလည္မွဳမ်ားစြာနဲ႕ ၾကယ္ေတြကိုၾကည့္ခဲ့ရတယ္။ ၾကယ္အစံုနဲ႕ေကာင္းကင္ ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပေဟဠိ၀ွက္ျပီး ၾကည္စယ္ေနတာလို႔ လံုး၀ မထင္မိပါဘူး။ မထူးဆန္းပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္မွ မသိခ်င္ဘဲ။ အမည္းေရာင္ ဟင္းလင္းျပင္ၾကီး
ထဲက ခ်စ္စရာအစက္အေျပာက္ကေလးေတြ လို႔ သိထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ကေတာ့ ဒီေလာက္ဆို လံုေလာက္ပါျပီ။

ေနာက္မွ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာသံၾကားလာရတယ္။ အဲဒီၾကယ္ရဲ႕ နာမည္က ဘာ၊ ညာ နဲ႕ သိပ္ကို ရယ္စရာေကာင္းတာပါပဲလား ။ သူတို႕ ထင္သလုိနာမည္ေပးထားၾကတာေလ။ ေနာက္ျပီး.. သူ႕ဘာသာသူ ျပန္႕က်ဲ လွပေနတဲ့ ၾကယ္ေတြကို သူတို႕က အုပ္စုဖြဲ႕ ျပီး နာမည္ေပးၾကေသးတယ္။ အဲဒီကိစၥကေတာ့ မတရားဘူးလုိ႔ထင္တာပါပဲ။ ပိုင္းျခားသက္မွတ္ျခင္းအားျဖင့္ အလွတရားကို ဖ်က္စီးၾကတာလား။

“ေကာင္းကင္ ဟင္းလင္းျပင္ထဲက ၾကယ္ေတြကို ခံစားတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္.. နားမလည္ျခင္းေတြကိုပဲ လိုခ်င္ပါတယ္။ ”

အထက္ပါအတိုင္း ေတာင္ေတာင္အီအီ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိဘဲ စဥ္းစားျဖစ္ေနတာကေတာ့ ျပတင္းေပါက္ ကေနျပီး ၾကယ္ေတြကို ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေႏြညေတြမွာေပါ့။
“ေႏြ ဟာ အထီးက်န္ေစသလား ။ ေႏြ ဟာ လြမ္းေမာေစသလား ။ ဒါမွမဟုတ္ ေႏြဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေတြ ေပးတာ လား ၊ ယူတာလား။ ” အဲဒါေတြ ကၽြန္ေတာ္ မသိ။ ကၽြန္ေတာ္သိတာ ေႏြဟာ ပူတယ္။ အုိက္တယ္။ တစ္ေန႔ခင္းလံုး ပူေလာင္ျခင္းအတြက္ အေလ်ာ္အစားအျဖစ္ ည ဘက္မွာ ေလေျပေတြကို မျဖစ္စေလာက္ ေပးတယ္။ ဒီလိုညေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၀ိုင္းဖြဲ႕စကားေျပာျဖစ္ၾကတာေပါ့။

ညပိုင္းမွာ ၾကယ္ေတြေငးရင္း ကုကၠိဳပင္ေအာက္ကို ထုိင္ၾကည့္ပါ။ အသံျပဳတိုက္ခတ္ေနတဲ့ ေလေျပ ေတြက ကုကၠိဳရြက္၀ါေတြကို ေၾကြေစတယ္။

ေႏြေန႔လည္ခင္းေတြက မညွာမတာ ပူေပမယ့္ ကုကၠိဳရိပ္ေတြကေတာ့ သိပ္ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ ကုကၠိဳပင္ေအာက္မွာ ထိုင္ရင္း ကုကၠိဳရြက္ေၾကြတာကို ၾကည့္ေနတဲ့လူေတြ ကို ေတြ႕ဖူးမွာပါ။ ဘာရယ္မဟုတ္ေပမယ့္ အမွဳမဲ့အမွတ္မဲ့ လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္က ေတာ့ တမင္သက္သက္ ကုကၠိဳရြက္ေၾကြတာ ထိုင္ၾကည့္ခဲ့တယ္။ အေႏွာင္အဖြဲ႕ကင္း ျပီး မသိျခင္းမ်ားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ရဲ႕ ငယ္ဘ၀က ကုကၠိဳပင္ေတြထဲမွာ ခိုေအာင္းေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီ ထင္ပါရဲ႕။