ရယ္သံမ်ား ၾကားျပီးေနာက္ . .

ေခါင္းေပၚက ဟု ထင္ပါသည္။ အတက္ႏိုင္ဆံုး အတိအက်ေျပာရလွ်င္ ငယ္ထိပ္ ဟု ေျပာေနၾကေသာေနရာမွျဖစ္လိမ့္မည္။ ေလးလံေနသည္။ မဟုတ္ေလာက္ဘူး … မူးေ၀ေနသည္။ မူးေ၀ေနလား.. ေလးလံေနလား မေသခ်ာ ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီေနရာ ကို သတိတရ ျဖစ္ေနသည္။ ကိုယ့္လမ္းေလွ်ာက္သံပဲ ကိုယ္ၾကားရတယ္။

“ ေလာကၾကီးမွာ … မင္းတို႔ ၊ ငါတို႔ … ေတြဟာ ” အဲဒီအသံဟာ ေဘးကျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့ လူေတြဆီကလာတာပဲ။ ေ၀းသြားလိုက္ နီးလာလိုက္နဲ႔ ငါ့နားထဲမွာ ၾကားရတယ္လုိ႔ ၊ သိေနတယ္။ ဘာေတြလဲ ဆိုတာ ဆက္မသိခ်င္ေတာ့လို႔ပါ။ ဆက္မၾကားပါရေစနဲ႔ ၊ မေတြးပါရေစနဲ႔ ။ ငါ့ေျခသံေတြပဲ နားထဲမွာ အက်ယ္ေလာင္ဆံုး ၾကားေနရတယ္။ ေခါင္းပဲ မူးေနလို႔လား ။ ေနမေကာင္းလို႔လား ။ ဘာမွ ေသခ်ာလည္းမသိ ။ သိလည္းမသိခ်င္ ။ မသိေအာင္ဘဲ ၾကိဳးစားေနမိတယ္.. ။

မေတာက္တေခါက္ အသိဥာဏ္ စဥ္ျခင္တုန္ တရားေတြ ဒီအခ်ိန္မွာ ၀င္မလာတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ေနာက္ေနာင္လည္း ဒီ အသိတရား ဆိုတာေတြ မလာပါနဲ႔ေတာ့ ။ ငါကိုယ္တိုင္ ပဲ ဖန္တီး ခဲ့တယ္ေျပာရမလား ၊ ဒီ.. အသိ ဆိုတဲ့ အရာေတြကို ။ အခုေတာ့ … တကယ္ပဲ ေရွာင္ေျပးခ်င္ျပီ။ “အသိမရွိေတာ့ရင္ အရူးေပါ့” လို႔ ေျပာၾကလိမ့္မည္။ ထိုသူတို႔အား တစံုတရာ တုန္႔ျပန္ျငင္းဆို လိမ့္မည္မဟုတ္။

သိေနျခင္းသာ ရွိေတာ့သည္။ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာက လူေတြၾကားထဲမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ငါတစ္ေယာက္ထဲ ရဲ႕ အသံနဲ႔ လွဳပ္ရွားမွဳသာ ငါ့ဆီမွာအရာထင္ေနတယ္ ။ ေသခ်ာတယ္ … အဲဒီအခ်ိန္မွာေတြးမိတာက “ ေလဟာနယ္ထဲပဲ ေရာက္ေနေရာ့လား” ။ ဟုတ္သည္ ၊ မဟုတ္သည္ လည္းမသိခ်င္ေတာ့ပါ ။ ေခါင္းေပၚမွာ ေလးလံေနသလိုပါပဲ ။ ဆံပင္ေတြကို လက္နဲ႔ ဖြၾကည့္မိတယ္ ။ လက္နဲ႔ဆံပင္ ထိ သြားတဲ့အသံက သာမာန္ထက္ ပိုက်ယ္ေလာင္ လြန္းေနသလိုပဲ။ ထင္ရတာလား တကယ္လားလဲမသိ။ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳး .. ငယ္ငယ္က အသည္းအသန္ေနမေကာင္းျဖစ္တုန္းက တစ္ခါ ခံစားဖူးတယ္။ အတိအက် ဆင္တူလိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ မယံုၾကည္ပါ။

ေျခသံကလည္း ခပ္က်ယ္က်ယ္ ၾကားေနရတယ္။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုက ငါ့ေျခသံ။ ငယ္ထိပ္မွာလို႔ ထင္ထားတဲ့ ေလးလံမွဳ က ေမးရိုးေတြနဲ႔ နားရြက္ေတြအထိ ေရာက္လာျပီထင္တယ္ ။ ဒါ…… ေလးလံမွဳမဟုတ္ဘူး ။ တင္းက်ပ္မွဳ . . . ။ ငါ့ပါးစပ္က ဘာအသံမွ မထြက္ဘူး ။

ညေန ေန၀င္ ခ်ိန္ျဖစ္လုိ႔ တိမ္ေတြ လွမွာပဲ လို႔ ထင္ျပီး အားကိုးတၾကီး ရွာၾကည့္လိုက္တယ္။ ေတြ႕ပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ လွတယ္. မလွတယ္ ဆိုတာကို မသိေတာ့ဘူး။ ျမင္ယံုပဲ ျမင္ရေတာ့တယ္။

လမ္းေလွ်ာက္ ေနတာပဲ ။ အိမ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ေနတာ ။ အေရွ႕ ဆိုရင္ ေရာက္ျပီပဲ။ တံခါးကို တြန္းဖြင့္ျပီး ၀င္လုိက္တယ္။ ေသာ့ခတ္မထား ပါ ။ အိမ္ထဲမွာရွိတဲ့ လူေတြ ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက ဖ်က္ခနဲ႔ ငါ့ကိုယ္ေပၚမွာ ။ သူတို႔ ျပံဳးရယ္ ျပ ၾကတယ္ထင္တယ္ ။ ငါေတာ့ ငါ့အခန္းထဲကိုပဲ ၀င္လာခဲ့တယ္။ သူတို႔ဆီက အသံ တစံုတရာ မၾကားရ ။

အခန္းထဲေရာက္ တဲ့အခါ ငါ့ ေခါင္း ေလးလံမွဳ ၊ တင္းက်ပ္မွဳ ဘာမွ မေျပာင္းလဲသြားဘူး ။ ေလးလံ ဆဲ ၊ တင္းက်ပ္ဆဲ ။

အရင္ျဖစ္ခဲ့တာေတြ အခု ဘာမွ မသိေတာ့ပါ။ လြယ္အိတ္ကိုခ်တယ္။ အကၤ်ီ ၊ ေဘာင္းဘီ လဲ တယ္။ ျပီးေတာ့ .. သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဖြင့္လိုက္တယ္။သီခ်င္းရဲ႕ အစမွာ လက္ခုပ္သံ ေတြ ဆူညံ ေနတယ္။ ေနာက္ ဂစ္တာသံ ၊ ေနာက္ အဆိုေတာ္ရဲ႕ သီခ်င္းသံ ။ ၾကား ေတာ့ေနရတယ္ ။ ဒီသီခ်င္း က ငါ့ကိုွ နည္းနည္း ေလာက္မွ သက္ေရာက္မွဳ မရွိ။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေတာ့ ဒါေတြကို ငါ .. စဲြမက္ခဲ့ဖူး မယ္ ။

မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ နဲ႔ ငါ့မ်က္ႏွာ ငါ သုတ္ လုိက္တယ္။ မ်က္စိေတြ မွိတ္ဆင္းျပီး တစ္ခုခု ကို အစနဲ႔ ညိ သြားသလိုပဲ. ။ ငါ …… ရယ္ေမာျခင္းအမွဳ မျပဳ ရတာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာျပီဘဲ။