ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ နာရီ

ကၽြန္ေတာ္ နာရီမၾကည့္တတ္ေသးသည့္ အရြယ္၌ နာရီတစ္လံုး ရွိခဲ့ဖူးသည္။ အိမ္ကိုအလည္ လာသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ အေဒၚက ၀ယ္ေပးသြားခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ထိုနာရီကေလး ကို ဖြင့္လုိက္လွ်င္ ဆင္ဒရဲလား သီခ်င္းသံ ၾကားရသည္။ ညအိပ္လွ်င္ပင္ မခၽြတ္တမ္း ၀တ္ထားမိ ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္ခဲ့သည္။အခ်ိန္ေတြကို သိရေသာေၾကာင့္(သို႔) သိခ်င္ ေသာေၾကာင့္ ထိုနာရီေလးကို ၀တ္ခဲ့ျခင္းမဟုတ္။

ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ နာရီၾကည့္တတ္ေသာ အရြယ္ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ အေဖ ၀ယ္ေပးေသာ ကၽြန္ေတာ့္ နာရီေလးမွာ နာရီ၊မိနစ္၊စကၠန္႔ အျပင္ Day ၊ Date (အတု)ပါ ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မ်က္စိေနာက္ စရာ Day, Date ဒိုင္ကြက္ အတု ေလးသည္ အတုျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘယ္ေတာ့မွ မေရြ႕လ်ား ပါ ။ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ လ်စ္လ်ဴရွဳ ျပီး ၾကည့္တတ္ ေအာင္ တမင္၀ယ္ေပးခဲ့ျခင္းေပ လား။ ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာမသိေသာ္လည္း နာရီ၊မိနစ္၊စကၠန္႔ တံ (အစစ္) ကေလးမ်ားကိုသာ ေရြးခ်ယ္ ၾကည့္ခဲ့မိသည္။ သို႔ေပမယ့္ နာရီသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေရးမပါလွ။

အေမ အိပ္ခိုင္းေသာ အခ်ိန္၌ အိပ္ သည္။ ဗိုက္ဆာေသာ အခ်ိန္၌ စားသည္။ အေမ ႏွိဳးေသာ အခ်ိန္၌ ထ မည္။ အေမ ေက်ာင္းပို႔ေသာ အခ်ိန္၌ ေက်ာင္းသြားမည္။ ေခါင္းေလာင္းထိုး၍ ေက်ာင္းဆင္း ခ်ိန္၌ အေဖက ေက်ာင္းေရွ႕မွာ လာၾကိဳေနမည္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ နာရီက ဘယ္အတိုင္းအတာ ထိအေရးပါေနလို႔လဲ! ။ ေအာ္.. အခ်ိန္ အကန္႔အသတ္ မရွိ ကစားခ်င္ ကစား ႏိုင္ေသးသည္။

အလယ္တန္းေက်ာင္းသား ျဖစ္လာခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ က်ဴရွင္ ႏွစ္ ခု ၊ သံုးခု တက္ လာရသည္။ မနက္ေစာေစာ ထ ၍ ညမိုးခ်ဳပ္ တဲ့အထိ အိမ္ ၊ ေက်ာင္း ၊ က်ဴရွင္ ကူးေန ရသည္။
“ ဟဲ့ .. နာရီလည္းၾကည့္ဦး ၊ ဘယ္အခ်ိန္ရွိျပီလည္း ထေတာ့ ။ က်ဴရွင္သြား ရေတာ့မယ္” ဆိုတဲ့ အေမရဲ႕ စကားသံနဲ႔အတူ အိပ္ယာေခါင္းရင္းမွာရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ နာရီေလး ကို အိပ္ခ်င္မူးတူး ၾကည့္တတ္ခဲ့သည္။ အေမႏွိဳးေသာအခ်ိန္သည္ ေစာ လြန္းေနလွ်င္ အိပ္ယာထဲမွာ အိပ္ခ်င္ေယာင္၍ ဆက္အိပ္ေနအံုးမည္။ ေနာက္က်လွ်င္ေတာ့ အျမန္ဆံုး ျဖစ္ေအာင္ ေျပးရေတာ့မည္။ ငါးမိနစ္ ၊ ဆယ္မိနစ္ ဆိုေသာ အခ်ိန္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ အေရးပါလာခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္း တက္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကို နာရီတစ္လံုး ၀ယ္ေပးခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳက္ေသာ နာရီေလး ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေပ်ာ္သည္ ။ သို႔ေသာ္ အေဒၚ ၀ယ္ေပးခဲ့ေသာ ဆင္ဒရဲလား နာရီ ေလး ရတုန္းက ေပ်ာ္သလုိမဟုတ္။
“ေပ်ာ္ရႊင္မွဳ” ဆုိေသာ စိတ္ခံစားမွဳ သည္ စကားလံုးအေနနဲ႔ ေယဘုယ်ဆန္ လြန္းသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္မိခဲ့သည္။

ဆယ္တန္းမွာ မျဖစ္ခ်င္ဆံုးနဲ႔ စိတ္အညစ္ဆံုး အလုပ္မ်ားကို သာ လုပ္ရသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ခံစားေနရသည္။ အခ်ိန္ နဲ႔ စားရသည္။အခ်ိန္ နဲ႔ စာသင္ရသည္။ အခ်ိန္ နဲ႔ ေရခ်ိဳး ၊ အခ်ိန္နဲ႔ အိမ္သာတက္ ။ မိဘ ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ လည္း အခ်ိန္နဲ႔ သာ ေတြ႕ရသည္။
ကၽြန္ေတာ့္လွဳပ္ရွားမွဳမ်ားသည္ “ကၽြန္ေတာ့္စိတ္”ႏွင့္ “အေဆာင္အခ်ိန္ဇယားဧ။္ ကိုယ္” ျဖစ္ေနခဲ့သည္။

တစ္ခါတခါ နာရီလက္တံေတြကို ေျပာင္းျပန္လွည့္ခ်င္စိတ္ မ်ားသာ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ေပၚေနခဲ့သည္။

“သံုးနာရီအတြင္းမွာ မင္းတို႔ တစ္ႏွစ္လံုးသင္ထားသမွ်၊ သိသမွ် အကုန္ေျဖ ရမွာပဲ” ။ ႏွစ္စမွ ႏွစ္ဆံုး အထိ ဆရာ တဖြဖြ ေျပာေသာ စကားျဖစ္ ၍ ေက်ာင္းသားတိုင္း အလြတ္ရေနၾကသည္ ။ “ကန္႔သတ္ေပးခဲ့ေသာ အခ်ိန္မ်ားသည္ တစ္စံုတစ္ခု အတြက္ အေျဖမ်ား ရႏိုင္ပါမည္ေလာ” ဟု မၾကာခဏ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားျဖစ္ခဲ့သည္။
ဒီလိုနဲ႔ ဆယ္တန္း စာေမးပြဲက ျပီးသြားခဲ့သည္။ စာေမးပြဲ အတြက္ ရလဒ္အေျဖ သည္လည္း ျပီးသြားခဲ့ျပီဟု ကၽြန္ေတာ္ယူဆပါသည္။

ဆယ္တန္း ျပီး လုိ႔ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေရာက္ လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ ရဲ႕ အေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္ျဖစ္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ထားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ မွားခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မေပ်ာ္တတ္ခဲ့ပါ။ အခ်ိန္ျဖဳန္းျခင္း သက္သက္ ျဖစ္ေနသည္ဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခံစားရျပီး အရာရာတိုင္းကို စိတ္အလိုမက် ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ နာရီေတြက ျမန္လြန္းသည္ဟု ထင္မိသည္။

မေန႔က ႏွင့္ ဒီေန႔သည္ လည္း အမႊာညီကို လား ဟု သံသယ ရွိလာသည္။ မေန႔က ဒီပံုစံ ႏွင့္ ျဖစ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဒီေန႔လည္း ဒီပံုစံ သာ ျဖစ္ေနသည္။ အခ်ိန္မွလြဲ၍ က်န္ေသာ အရာမ်ား မေျပာင္းလဲ ဟု ထင္ခဲ့မိသည္။ ဘာမွန္းမသိေသာ တစ္စံုတစ္ရာကို သာ ေစာင့္ေနရသည္ ။ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းလား ၊ ေသျခင္းတရားလား ။ ဒါမွမဟုတ္ တစ္စံု တစ္ရာ ဆိုေသာ အရာကိုလား ။

ျပီးခဲ့ျပီ ဟု ယူဆထားေသာ စာေမးပြဲရလဒ္အေျဖကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေမာခံျပီး ေစာင့္ေနမိမွာ မဟုတ္။
ထိုကာလမ်ားအတြင္း ကၽြန္ေတာ္ သည္ နာရီကိုခၽြတ္ထားမိပါသည္။

ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ မေခၚပဲေရာက္လာေသာ ေအာင္စာရင္းထြက္ခ်ိန္သည္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို Day, Date (အတု) ကဲ့သို႔ ကၽြန္ေတာ္က လ်စ္လ်ဴရွဳထားပါေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ အက်ိဳးသက္ေရာက္မွဳမ်ားလြန္း သည္ဟု ထင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေအာင္စာရင္းရလဒ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အပါအ၀င္ ပတ္၀န္းက်င္က ထင္ထားသည္နဲ႔ လြဲခဲ့ပါသည္။ ရလဒ္သည္ ေဇာက္ထိုး ျဖစ္သည္။ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းမွာေတာင္ ရလဒ္မေကာင္းဘူးဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို လူညံ့ဟု သတ္မွတ္ၾကေပမည္။

သူတို႔ဧ။္ သတ္မွတ္ခ်က္သည္ မေျပာင္းလဲေသာနာရီဒိုင္ကြက္ မ်ား ပင္ျဖစ္သည္။

ထို႔ေနာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ၾကိဳက္ျဖစ္ေသာ နာရီတစ္လံုးကို ၀ယ္လုိက္သည္။ ထုိနာရီတြင္ စကၠန္႔တံ မပါ။ တစ္ မွ ဆယ့္ႏွစ္ အထိ ဂဏန္းမ်ားလည္းမပါ။ ေျပာင္ရွင္း ၍ ၾကည့္ေကာင္းေနေသာ ထုိနာရီကို ေနာက္ပိုင္းတြင္ မိနစ္တံ ၊ နာရီတံမ်ား ပါ ျဖဳတ္ပစ္ဖို႔ အစီအစဥ္ရွိပါသည္။

ရယ္သံမ်ား ၾကားျပီးေနာက္ . .

ေခါင္းေပၚက ဟု ထင္ပါသည္။ အတက္ႏိုင္ဆံုး အတိအက်ေျပာရလွ်င္ ငယ္ထိပ္ ဟု ေျပာေနၾကေသာေနရာမွျဖစ္လိမ့္မည္။ ေလးလံေနသည္။ မဟုတ္ေလာက္ဘူး … မူးေ၀ေနသည္။ မူးေ၀ေနလား.. ေလးလံေနလား မေသခ်ာ ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီေနရာ ကို သတိတရ ျဖစ္ေနသည္။ ကိုယ့္လမ္းေလွ်ာက္သံပဲ ကိုယ္ၾကားရတယ္။

“ ေလာကၾကီးမွာ … မင္းတို႔ ၊ ငါတို႔ … ေတြဟာ ” အဲဒီအသံဟာ ေဘးကျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့ လူေတြဆီကလာတာပဲ။ ေ၀းသြားလိုက္ နီးလာလိုက္နဲ႔ ငါ့နားထဲမွာ ၾကားရတယ္လုိ႔ ၊ သိေနတယ္။ ဘာေတြလဲ ဆိုတာ ဆက္မသိခ်င္ေတာ့လို႔ပါ။ ဆက္မၾကားပါရေစနဲ႔ ၊ မေတြးပါရေစနဲ႔ ။ ငါ့ေျခသံေတြပဲ နားထဲမွာ အက်ယ္ေလာင္ဆံုး ၾကားေနရတယ္။ ေခါင္းပဲ မူးေနလို႔လား ။ ေနမေကာင္းလို႔လား ။ ဘာမွ ေသခ်ာလည္းမသိ ။ သိလည္းမသိခ်င္ ။ မသိေအာင္ဘဲ ၾကိဳးစားေနမိတယ္.. ။

မေတာက္တေခါက္ အသိဥာဏ္ စဥ္ျခင္တုန္ တရားေတြ ဒီအခ်ိန္မွာ ၀င္မလာတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ေနာက္ေနာင္လည္း ဒီ အသိတရား ဆိုတာေတြ မလာပါနဲ႔ေတာ့ ။ ငါကိုယ္တိုင္ ပဲ ဖန္တီး ခဲ့တယ္ေျပာရမလား ၊ ဒီ.. အသိ ဆိုတဲ့ အရာေတြကို ။ အခုေတာ့ … တကယ္ပဲ ေရွာင္ေျပးခ်င္ျပီ။ “အသိမရွိေတာ့ရင္ အရူးေပါ့” လို႔ ေျပာၾကလိမ့္မည္။ ထိုသူတို႔အား တစံုတရာ တုန္႔ျပန္ျငင္းဆို လိမ့္မည္မဟုတ္။

သိေနျခင္းသာ ရွိေတာ့သည္။ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာက လူေတြၾကားထဲမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ငါတစ္ေယာက္ထဲ ရဲ႕ အသံနဲ႔ လွဳပ္ရွားမွဳသာ ငါ့ဆီမွာအရာထင္ေနတယ္ ။ ေသခ်ာတယ္ … အဲဒီအခ်ိန္မွာေတြးမိတာက “ ေလဟာနယ္ထဲပဲ ေရာက္ေနေရာ့လား” ။ ဟုတ္သည္ ၊ မဟုတ္သည္ လည္းမသိခ်င္ေတာ့ပါ ။ ေခါင္းေပၚမွာ ေလးလံေနသလိုပါပဲ ။ ဆံပင္ေတြကို လက္နဲ႔ ဖြၾကည့္မိတယ္ ။ လက္နဲ႔ဆံပင္ ထိ သြားတဲ့အသံက သာမာန္ထက္ ပိုက်ယ္ေလာင္ လြန္းေနသလိုပဲ။ ထင္ရတာလား တကယ္လားလဲမသိ။ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳး .. ငယ္ငယ္က အသည္းအသန္ေနမေကာင္းျဖစ္တုန္းက တစ္ခါ ခံစားဖူးတယ္။ အတိအက် ဆင္တူလိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ မယံုၾကည္ပါ။

ေျခသံကလည္း ခပ္က်ယ္က်ယ္ ၾကားေနရတယ္။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုက ငါ့ေျခသံ။ ငယ္ထိပ္မွာလို႔ ထင္ထားတဲ့ ေလးလံမွဳ က ေမးရိုးေတြနဲ႔ နားရြက္ေတြအထိ ေရာက္လာျပီထင္တယ္ ။ ဒါ…… ေလးလံမွဳမဟုတ္ဘူး ။ တင္းက်ပ္မွဳ . . . ။ ငါ့ပါးစပ္က ဘာအသံမွ မထြက္ဘူး ။

ညေန ေန၀င္ ခ်ိန္ျဖစ္လုိ႔ တိမ္ေတြ လွမွာပဲ လို႔ ထင္ျပီး အားကိုးတၾကီး ရွာၾကည့္လိုက္တယ္။ ေတြ႕ပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ လွတယ္. မလွတယ္ ဆိုတာကို မသိေတာ့ဘူး။ ျမင္ယံုပဲ ျမင္ရေတာ့တယ္။

လမ္းေလွ်ာက္ ေနတာပဲ ။ အိမ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ေနတာ ။ အေရွ႕ ဆိုရင္ ေရာက္ျပီပဲ။ တံခါးကို တြန္းဖြင့္ျပီး ၀င္လုိက္တယ္။ ေသာ့ခတ္မထား ပါ ။ အိမ္ထဲမွာရွိတဲ့ လူေတြ ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက ဖ်က္ခနဲ႔ ငါ့ကိုယ္ေပၚမွာ ။ သူတို႔ ျပံဳးရယ္ ျပ ၾကတယ္ထင္တယ္ ။ ငါေတာ့ ငါ့အခန္းထဲကိုပဲ ၀င္လာခဲ့တယ္။ သူတို႔ဆီက အသံ တစံုတရာ မၾကားရ ။

အခန္းထဲေရာက္ တဲ့အခါ ငါ့ ေခါင္း ေလးလံမွဳ ၊ တင္းက်ပ္မွဳ ဘာမွ မေျပာင္းလဲသြားဘူး ။ ေလးလံ ဆဲ ၊ တင္းက်ပ္ဆဲ ။

အရင္ျဖစ္ခဲ့တာေတြ အခု ဘာမွ မသိေတာ့ပါ။ လြယ္အိတ္ကိုခ်တယ္။ အကၤ်ီ ၊ ေဘာင္းဘီ လဲ တယ္။ ျပီးေတာ့ .. သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဖြင့္လိုက္တယ္။သီခ်င္းရဲ႕ အစမွာ လက္ခုပ္သံ ေတြ ဆူညံ ေနတယ္။ ေနာက္ ဂစ္တာသံ ၊ ေနာက္ အဆိုေတာ္ရဲ႕ သီခ်င္းသံ ။ ၾကား ေတာ့ေနရတယ္ ။ ဒီသီခ်င္း က ငါ့ကိုွ နည္းနည္း ေလာက္မွ သက္ေရာက္မွဳ မရွိ။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေတာ့ ဒါေတြကို ငါ .. စဲြမက္ခဲ့ဖူး မယ္ ။

မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ နဲ႔ ငါ့မ်က္ႏွာ ငါ သုတ္ လုိက္တယ္။ မ်က္စိေတြ မွိတ္ဆင္းျပီး တစ္ခုခု ကို အစနဲ႔ ညိ သြားသလိုပဲ. ။ ငါ …… ရယ္ေမာျခင္းအမွဳ မျပဳ ရတာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာျပီဘဲ။