ဒီတစ္ပတ္ ကၽြန္ေတာ္ အားတဲ့ ရက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အစ္မ၀မ္းကြဲ ဆီကို အလည္သြားၿဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူကေမွာ္ဘီမွာေနတာ သိပ္မၾကာေသးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေမွာ္ဘီ ဆိုတဲ့ဆီကို ၾကားသာၾကားဖူးေနတာ တစ္ေခါက္မွ မေရာက္ဖူး ဘူး။ ဘယ္နားမွာ ရွိမွန္းကို မသိ။ ဒါနဲ႔ အစ္မကို ဖုန္းဆက္ေမးရေသးတယ္။ၿပီးမွ
ခရီးစဥ္ အတြက္ အစီအစဥ္ဆြဲ ရတာ။
အစ္မ လို႔ သာ ေၿပာတယ္ ၊ တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကုိယ္ စကားကို ၂ နာရီၿပည့္ေအာင္မေၿပာဖူးဘူး ။ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး လည္း မရွိလွဘူးေပါ့။တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခပ္စိမ္းစိမ္း ပဲ။
သြားၿဖစ္မလို မသြားၿဖစ္မလိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ေတာ့ သြားဖို႔ဆံုးၿဖတ္လုိက္တယ္ ( ထမင္းေတြဘာေတြ ခ်က္ေကၽြးမယ္ဆိုလို႔ :P ) ။ မနက္ ၈ နာရီေလာက္ကတည္းက ကားဂိတ္မွာ ကားေစာင့္ေနရတာ ။ ကားကတစ္စီးမွ မေတြ႔ ။ ဒါနဲ႔ ဖုန္းထက္ဆက္လိုက္ရေသးတယ္ ။ “ ဟိုင္းလက္ ေတြစီး ေနာ္ ၊ ဒိအၿပင္ကားေတြမစီးနဲ႔ ၾကာတယ္” တဲ့ ။
ဒါနဲ႔ သူေၿပာတဲ့ကားကိုေစာင့္ေန တာ ၉ နာရီ ေက်ာ္သြားတယ္။ ကားဂိတ္က ကြမ္းယာသည္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို မသကၤာ သလိုလို နဲ႔ ၾကည့္ေနၾကၿပီ(ဒီေကာင္
ဘာမ်ားေခ်ာင္းေနလဲ ဆိုၿပီးေတာ့ :P ) ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကာေတာ့ရွက္လာတာနဲ႔ ဟိုနားေရႊ႕ထိုင္ ဒီနားေရႊ႕ထုိုင္လုပ္ေနရတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ကားက ေရာက္လာပါေလေရာဗ်ာ ။
ဟဲဟဲ ဘာေၿပာေကာင္းမလဲ ၀မ္းသာ သြားတာေပါ့ ။
“ ေမွာ္ဘီကားလားဗ်” ကားဒရိုင္ဘာ နား ကပ္ၿပီးေမးလိုက္ေတာ့ ။ ကားဆရာက ပါးစပ္ကေတာင္ၿပန္မေၿဖဘူး ၊ လက္ဟန္ေၿခဟန္နဲ႔ တက္ခိုင္းေတာ့တာပဲ(ကြမ္းယာစားထားလို႔လားမသိ)။
“ ေရွ႕ခန္းကရလားဗ်” ။
ဒါလည္း ပါးစပ္က ၿပန္မေၿဖ၊ ဇြတ္တက္ခိုင္းေနတယ္(ေနာက္က က်ားလိုက္ေနလားမသိ) ။
ေနာက္ခန္းကမစီး တာတၿခားေၾကာင့္မဟုတ္။ ကိုယ္မေရာက္ဘူးတဲ့ ေနရာဆိုေတာ့ ဒရိုက္ဘာ နားကပ္ၿပီး တတြတ္တြတ္ေမးေနမွ ၊ ဒီလုိမွမဟုတ္ရင္ ပါခ်င္ရာပါသြားမွာစိုးလို႔။
ဒီလိုနဲ႔ ကားေရွ႕ခန္းက အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ လိုက္လာခဲ့တယ္။
ကားဆရာက အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ပုိက္ဆံမေတာင္းေသးဘူးဗ် ။ တစ္ဂိတ္ၿပီးတစ္ဂိတ္သာၿဖတ္လာတယ္ ပိုက္ဆံက အခုထိမေတာင္းေသးဘူး။ ၾကာေတာ့သံသယ ရွိလာၿပီ။ ကားရဲ႕ ဆိုင္းဘုတ္က ဘာတဲ့ “ ၿပည့္စြမ္းအား” ဆိုလား။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီလူက အေကာင္ၾကီးသားသမီး နဲ႔လူမွားၿပီး ပိုက္ဆံမေတာင္းတာလား ။ အာ… ဒါေတာ့မၿဖစ္ႏိုင္ဘူး ဘာလုိ႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရုပ္က အဲဒီလို သာေပါင္းညာစား ရုပ္မွ မဟုတ္တာ :P။
အင္း…… ဒီလိုဆိုရင္ ဥပတိရုပ္က ခန္႔လြန္းလို႔ ၾကည္ညိဳပါတယ္ဆိုၿပီး မေတာင္းရဲတာလား (
ကိုၿဖိဳးစကီး ကေတာ့ေၿပာတယ္ ကေလးမသာရုပ္တဲ့ :P )။ ဒါကလည္းမၿဖစ္ႏိုင္ဘူး ။
သူေတာင္းမွ ေပးရင္ေကာင္းမလား ကိုယ္က စေပးရင္ ေကာင္းမလား ဆိုၿပီး တစ္လမ္းလံုး စဥ္းစားေနတာ။ သူက အလားစီး ပါလို႔ ေၿပာရင္ေတာင္ ကိုယ္က မစီးခ်င္တာအမွန္။ သူမ်ားဆီက လူေပၚလူေဇာ္လုပ္ ၿပီး ဘာကိုမွ မလိုခ်င္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ပိုက္ဆံ အိတ္ထုတ္ၿပီး ေပးဖို႔ၿပင္ လိုက္ေတာ့တယ္။
“ အကိုေရ ကားခက ဘယ္ေလာက္လဲဗ်”
“ ၈၀၀ ပါညီ”
ကဲ နည္းနည္းေတာ့အသက္ရွဴေခ်ာင္သြားၿပီ။
“ ခရီးက ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀း က်န္ေသးလားခင္ဗ်” ၊
“ ေအးညီ.. ေတာ္ေတာ္ေ၀းေသးတယ္” တဲ့။ အခုမွ စိတ္ထဲေပါ့သြားတယ္။
“ ကၽြန္ေတာ္က ဒီဘက္ေတြ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးဘူးခင္ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ မသိလို႔ေမးၾကည့္တာပါ။ အင္း… ဒါနဲ႔ အခုဘယ္ေရာက္ေနတာလဲဗ်” ၊
“အခု ေထာက္ၾကန္႔ ေက်ာ္ေက်ာ္ ပဲရွိေသးတယ္ညီ၊ ေတာ္ေတာ္သြားရအံုးမွာ” တဲ့။
ေအာ္….. ဒီလိုေတာ့လည္း ကားဆရာ က သေဘာေကာင္းသား ။
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း စကားမေၿပာဘဲ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေငးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေငးေနမိတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဆို လူေတြနဲ႔ ဘက္စ္ကားေတြနဲ႔ ပဲ ရွဳပ္ေထြးေနတယ္ ၊ အခု ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ၿမင္ကြင္းက ေၿပာင္းသြားၿပီ။ စိမ္းစိမ္းစိုစို သစ္ပင္ေတြ ၊ သဘာ၀က်က် ၿမင္ကြင္း ေတြနဲ႔ ဆိုေတာ့ သိပ္ၾကည့္ လို႔ေကာင္းတာပဲ။
တခ်ိဳ႕ေနရာမွာ သစ္ပင္ေတြ က အုပ္မွိဳင္းေနတယ္။ တခ်ိဳ႕ေနရာမွာ ကေလးေတြ လမ္းေဘးမွာ အပူအပင္ကင္းစြာ ေဆာ့ကစားေနတယ္။ တခ်ိဳ႕ေနရာမွာ ဟင္းရြက္ေတြတင္ထားတဲ႔ စက္ဘီးေတြနဲ႔ ေစ်းသည္ေတြ ။ ၾကည္ေနရတာ ၾကည္ႏူးစရာေတာ့ ေကာင္းသား။
ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ကားစီးၿပီးေတာ့ ကားဆရာက “ ညီေလး….၊ မင္း
ဆင္းမယ့္ မွတ္တိုင္က ေရွ႕ ႏွစ္မွတ္တိုင္ဆိုရင္ေရာက္ ေတာ့မယ္ေနာ္”တဲ့ ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း လွဳပ္လွဳပ္ရြရြ နဲ႔ ဆင္းဖို႔ ready လုပ္ထားရတယ္။
ဆင္းခါနီးေတာ့ …. ကားဆရာၾကီးကို စပ္စုၿပီးေမးလိုက္ေသးတယ္ “ အကို ၊ ဆရာၾကီး မင္းသိခၤ ရဲ႕ ၿခံက ဘယ္နားမွာလည္းဗ်”( ကၽြန္ေတာ္ ေဗဒင္တို႔ ဂမၻီရ တို႔ေတာ့ ၀ါသနာမပါ၊ ဒါေပမယ့္ ဆရာၾကီး ရဲ႕ စာေတြဖတ္ဖူးေတာ့ ဆရာၾကီးရဲ႕ အေၾကာင္းကိုေတာ့စိတ္၀င္စားပါတယ္ )။ “ေအာ္… သူ႔ၿခံက ၿမိဳ႕ အထြက္နားေလးမွာကြ၊ မင္းဆင္းရမွာက ၿမိဳ႕ အ၀င္ ၊ နည္းနည္းေတာ့ လွမ္းတယ္ ညီရ… ” ကားဆရာက စကားေၿပာခ်ိဳသာပါတယ္။ သူ႔စကားေၿပာသံ ၾကည့္ရတာ သူမ်ားကို ကူညီခ်င္စိတ္ရွိတဲ့ပံုပဲ။
“ ညီေရ.. ဒီမွတ္တိုင္ပဲကြ၊ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ဆင္းညီ ၊ ေအးေအးေဆးေဆးသာ လုပ္ ကိစၥ မရွိဘူး” တဲ့ ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း “ ဟုတ္ကဲ့ အကို၊ ေက်းဇူးပဲခင္ဗ် ၊ သြားလိုက္မယ္ခင္ဗ်” စသည္ၿဖင့္ မ်က္ႏွာကို အခ်ိဳသာဆံုး အေနအထားေရာက္ေအာင္ ထားၿပီး ႏွဳတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါ ဒီလိုမ်ိဳး အၿဖစ္အပ်က္ေလးေတြက လည္း ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလွတယ္။လူအခ်င္းခ်င္း ေလးစားတတ္တဲ့ အက်င့္က လူတိုင္းမွာသာရွိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲေနာ္ …… ။
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အစ္မအိမ္ကို ေတာင္ေမးေၿမာက္ေမးနဲ႔ ေရာက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေတာ့ မနက္ ၁၀နာရီခြဲ ပဲရွိေသးတယ္။ ထမင္းမက်က္ေသးဘူးတဲ့ ။
ဟီဟိ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ္ လာမွာဆိုၿပီး အထူးဟင္းလ်ာေတြ ခ်က္ထားတယ္တဲ့
“ ၀က္သားနဲ႔ မရမ္းသီး၊ မွ်စ္နဲ႔ပဲ ၊ ပဲဟင္းခ်ိဳ၊ ပုန္းရည္ၾကီးနဲ႔၀က္သား၊ကုန္းေဘာင္ၾကီးေၾကာ္” တဲ့။ သိပ္မၾကာပါဘူး ၊ ခဏေလာက္ေစာင့္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ ဟင္းေတြက က်က္ၿပီ။ ဒါနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား အားရပါးရစားၾကတယ္ ။
ထမင္းစားၿပီးေတာ့ အေအးေတြ ဘာေတြတိုက္ေသးတယ္ ။ ၿပီးေတာ့ အားရပါးရေလပန္းေတာ့တာပဲ ။ ကၽြန္ေတာ္ က မနည္းမွီေအာင္ ေခါင္းလိုက္ညိမ့္ေနရတယ္(သူ႔စကားကုိ ေထာက္ခံေၾကာင္း) ။ သူေမာမေမာ ေတာ့မသိ ၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လည္ပင္းေတြေတာင္ ေညာင္းလာသလိုပဲ ။
ေပ်ာ္ဖို႔ေတာ့ေကာင္းတယ္။
အရင္က ကၽြန္ေတာ့္ ဒီလိုရင္းရင္း ႏွီးႏွီး မေနၾကဘူး။ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားေၿပာတယ္မရွိ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း စကားေၿပာရမွာ ပ်င္းတာနဲ႔ မေၿပာ ။ ဒီလိုနဲ႔ အခုမွ အားရပါးရ ေၿပာၿဖစ္ၾကေတာ့တယ္။ အဓိကအေၾကာင္းအရင္း ကေတာ့ သူတစ္ေယာက္ထဲ ဆိုေတာ့ စကားေၿပာရမယ့္လူ မရွိလို႔ ေခၚၿပီး နားပူေပးတာ ဟီဟိ။
ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ၿပန္ခါနီး ေၿပာလိုက္ေသးတယ္ “ ေနာက္အပတ္ အားရင္လည္း လာခဲ့ပါအံုးဟာ၊ ငါ့တစ္ေယာက္ထဲ ပ်င္းလြန္းလို႔ပါ ” တဲ့။ အရင္ကဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္က
သူနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘာခံစားခ်က္မွ မရွိ။ အခုေတာ့ သနားသလိုလို ၿဖစ္လာတယ္။
ၿပန္အထိ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနာက္အပတ္ လာဖို႔ ပဲ ေၿပာေနတယ္။ “ အားလို႔ရွိရင္ေတာ့ လာခဲ့မယ္ေလ …..” ကၽြန္ေတာ္လည္း ၀ိနည္းလြတ္ေၿဖခဲ့ရတယ္ ။ ရမ္းၿပီးေတာ့ ကတိ မေပးရဲဘူးေလ ။ေတာ္ေန မလာၿဖစ္ခဲ့ ရင္ ေၿပာလို႔ၿပီးမွာ မဟုတ္ဘူး ။
ေကာင္းပါတယ္………… ။ အရင္က ခပ္စိမ္းစိမ္း ေနလာခဲ့ၾကတာ ။ အခု လို တရင္းတႏွီး နဲ႔ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ဆိုေတာ့ ၀မ္းသာစရာေပါ့ ။
ဒီလိုနဲ႔ ဘက္စ္ကားနဲ႔ ပဲ ရန္ကုန္ကို ၿပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အၿပန္ခရီး မွာေတာ့ အသြားနဲ႔ မတူေတာ့တာအမွန္ပင္ ။ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ပီတိေလးကို ပါဆယ္ထုတ္ေပးလိုက္တယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕ ။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရဲ႕ ခရီးစဥ္အေၾကာင္းကို သံုးသပ္ၾကည့္မိတယ္။ အခ်ည္းႏွီးမၿဖစ္ခဲ့တာေတာ့ေသခ်ာသည္ ။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေမာင္ႏွမၿပန္လည္ သင့္ၿမတ္ေရး ခရီးစဥ္ဟာ ေအာင္ၿမင္စြာ အဆံုးသတ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္ ။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုယ္စားလွယ္ မဟုတ္ ပါ ။
